"Body Bags" to trzy około półgodzinne historyjki. Historia nr 1: Gas Station - Pewna kobieta dostaje posadę kasjerki na stacji Benzynowej. Pech chce, że zaczyna od nocnej zmiany, podczas której zaczynają się dziać dziwne rzeczy… Historia nr 2:  Hair (Włosy) - Opowiada historię człowieka, który łysiejąc przechodzi frustrację i chce za wszelką cenę odzyskać swoje włosy, ma mu w tym pomóc tajemniczy eksperyment… Historia nr 3:  Eye (Oko) -  Sławny Baseballista, śpiesząc do ciężarnej żony, ulega wypadkowi  samochodowemu, w  wyniku którego traci oko. Wydaje się, że wszystko jest stracone, jednak lekarz proponuje wstawienie innego, zdrowego oka. Zdesperowany sportowiec zgadza się na przeszczep, nie zdaje sobie jednak sprawy, do kogo oko należało i jakich  wydarzeń było świadkiem…

Po film "Body Bags" sięgnąłem z niechęcią. Jedyne, co mnie mnie przekonało do oglądnięcia, to nazwiska reżyserów. Przypuszczałem jednak, że film jest słaby  i cóż nie pomyliłem się. Pierwsza  część klimatu wprawdzie nie posiada za grosz, ale jest w niej coś, co pozwala ją strawić. Druga historia jest nudna, można przy niej zasnąć. Nie ma ona właściwie nic z horroru, oglądanie tej historii jest najcięższym przeżyciem dla widza. Historia 3 jest nie pozwala widzowi wczuć się w atmosferę grozy, pewne elementy zaskakują, układając się w całokształt... Jednak koniec jest banalny...

Oprócz  wspomnianych historyjek film ma przerywniki, w których ukazuje się gospodarz całego  show – łudząco podobny do zmumifikowanej postaci z "Opowieści Z Krypty" – pracownik kostnicy (przynajmniej odnoszę takie wrażenie podczas seansu) są to najlepsze momenty filmu, który jest banalny, niskiej jakości fabułą i gra aktorów śmieszy. Na wyróżnienie zasługuje muzyka Johna Carpentera (jak zawsze świetna). Film mogę polecić jedynie miłośnikom "Opowieści z Krypty" i "Creepshow", choć z góry uprzedzam, że "Body Bags" jest nie dorównuje wyżej wymienionym.