CLOWNHOUSE

Już od ponad wieku widz szokowany jest wytworem technicznego wymysłu, czyli filmem grozy. Poniekąd horror uważany jest za drugorzędny gatunek filmowy, wręcz pozbawiony głębi estetycznej oraz kulturalnej, mimo to socjologowie od wielu lat przyglądają się zjawisku towarzyszącemu podczas seansów filmów grozy. Zastanawiające jest, iż pośród wszystkich gatunków filmowych to właśnie film grozy szeroko pojęty wywołuje najwięcej odruchów i zmian chemicznych w organizmie widza. Zatem wytwórnie filmowe prześcigając się w pomysłach na czynniki audiowizualne często przeprowadzają tysiące eksperymentów oraz ankiet, lecz podstawowym elementem, z jakiego czerpią jest psychologia. Nauka o zachowaniu człowieka względem siebie jak i otoczenia, analizując wcześniejsze eksperymenty dochodzimy do wniosku, że odpowiednio skonstruowana produkcja dociera zaledwie do części widowni, dzieje się to za sprawą uwarunkowań emocjonalnych, które u każdego łączą się za sprawą leków i obaw, które zazwyczaj definiowane są jako fobie…

To zadziwiające zjawisko, jakim staje się cyrk dla wielu dzieci, wraz z rodzinami tłumnie spieszą na występy artystów, wśród których największe emocje powoduje występ klaunów. Jednak zdarzają się jednostki, dla których traumatyczne przeżycia związane z występami głównych rozśmieszaczy publiczności powodują dreszcze, wywołując lęk wprowadzają skrajne emocje u widzów. Z ów problemem boryka się Casey, dziesięcioletni chłopak, najmłodszy z trojga braci, którego co noc dręczą koszmary a po przebudzeniu moczy się w łóżku. Ten problem staje się głównym tematem docinek oraz żartów ze strony Geoffreya oraz Randiego, którzy dowiadują się, iż do ich miasteczka o sielskiej nazwie Hanksville właśnie przyjechał cyrk. Ów wydarzenie ucieszyło braci, którzy za wszelką cenę próbują przełamać fobię Casey, w tym celu fundują mu wycieczkę do nowo przybyłej atrakcji. W tym samym czasie, w pobliskim hrabstwie ze szpitala dla umysłowo chorych ucieka trójka więźniów, którzy poszukują okolicznych atrakcji. Ich celem staje namiot cyrkowy, w którym po występach artyści przebierają się, ich uwagę przykuwa pomieszczenie, które zajmują klauny. Po drobnej szamotaninie zabijają artystów, przywdziewając ich stroje estradowe pustoszą okoliczne pustostany. Wieczorem Casey wraz z braćmi zostają sami w domu, próbując zagospodarować sobie jakość czas, organizują, zatem nocny maraton kina grozy, jednak przed tym wydarzeniem poczynają pewne przygotowania. Geoffrey wyrusza wraz Caseyem do pobliskiego sklepu po zakupy, jednak podczas wyprawy na polnych ścieżkach chłopcom wydaje się, że ktoś ich śledzi. Ich zmysły ich nie zawodzą, w ślad za nimi podąża jeden z psychopatów, jednak ów zajście nie zostaje zauważone. Jednak w drodze powrotnej zostają zaatakowani, biegnąc do domu w ślad za nimi podąża grupa morderczych klaunów. Osaczeni w domu podejmują walkę o własne życie, która zakończy się wraz z pierwszymi promieniami słońca…      

"Clownhouse" to typowy, utrzymany w amerykańskim klimacie końca lat 80-tych, przedstawiciel kina klasy B, jednak jego struktura stanowi połączenie nieudanego slashera z thrillerem. Scenariusz stworzył Victor Salva, zainspirowany wydarzeniami z dzieciństwa postanowił stworzyć pozycję przyjemną w odbiorze, prostą, bez większego rozlewu krwi, jednak ów postanowienie w praktyce okazało się przeciętnym, niczym niewyróżniającym się horrorem minionego wieku. Na stołku reżysera również zasiadł Victor Salva, obarczony kontrolą nad planem filmowym podjął się bardzo trudnego zadania, bowiem w większości scen występują młodzi, nieletni aktorzy, bez większego warsztatu aktorskiego, w efekcie ich postacie przez nich odgrywane są autentyczne. Thomas Richardson stworzył muzykę ilustracyjną, tworzącą narastające napięcie, pełną dynamizmu oraz dźwięków sugerujących połączenie klasycznego wykonania z innowatorskim jak na te czasy dźwiękiem muzyki elektronicznej. Ów ilustracja jest jednym z niewielu elementów tej produkcji, która zasługuje na szczególną uwagę. Płytka fabuła, w wielu momentach niedopracowana, kuriozalne zajścia tematyczne oraz motyw przewodni walki dobra ze złem przy zastosowaniu tego typu zestawienia bohaterów oraz złoczyńców uczyniło tą produkcją wyjątkowo kiczowatą, z kategorią wiekową zniżoną do minimum. W filmie zastosowano kilka standardowych scen przy użyciu naturalnych technik straszenia, między innymi noc, element zaskoczenia pościg, ucieczka i zabawa w chowanego z mało oryginalnym zakończeniem, którego nikogo nie zaskoczy. Po za tym w filmie góruje schematyczność, która powiela kultowe już filmy grozy, scenarzysta nie dodaje w tej produkcji nic od siebie, po za pomysłem przewodnim typu: nakręcę horror dla najmłodszych… Moim zdaniem ta produkcja została pozbawiona najważniejszego elementu filmowego gatunku, jakim jest groza, bowiem nawet osoby bojące się panicznie klaunów w danej produkcji zrozumieją, że ów postacie to nic innego jak nieudolna imitacja osób chorujących na epilepsje (z wyrazami szacunku, dla osób zainteresowanych). Trudno tu doszukać się spontanizmu sytuacyjnego, każde kolejne ujęcie, każda kolejna scena jest jakby wyrwana z kontekstu, brak tu ciągłości przyczynowo skutkowej, przez co widz skazany jest na dawkę niezwykle tandetnej rozrywki, która zaliczana jest do produkcji raczej przeciętnych. Trudno zatem spodziewać się tu innowacyjnych rozwiązań, zatem film radzę potraktować jako rozrywkę na bardzo nudną noc, która nie będzie wymagała od nas głębszego wysiłku umysłowego…    

ZOBACZ RÓWNIEŻ

DVD

CIEKAWOSTKI

KSIĄŻKI

SYLWETKI

MUZYKA

DOWNLOAD

AUTOR: REQUIEM