WRONG TURN 2: DEAD END

::TYTUŁ POLSKI::
Droga Bez Powrotu 2

::REŻYSERIA::
Joe Lynch

::SCENARIUSZ::
Turi Meyer,
Al Septien

::MUZYKA::
Bear McCreary

::OBSADA::
Wayne Robson, Daniella Alonso, Ken Kirzinger...

::KRAJ::
USA, Kanada

::ROK::
2007

::CZAS TRWANIA::
93 min.

Dale Murphy jest gospodarzem oraz producentem swojego własnego programu reality show nazwanego "The Ultimate Survalist: The Apocalypse ". Weźmie w nim udział sześciu zawodników, którzy razem przez sześć tygodni będą musieli przetrwać w opustoszałym lesie, ulokowanym w Zachodniej Wirginii. Pochłonięci rozgrywką zawodnicy, odkryją że rodzina miejscowych zmutowanych kanibali urządziła sobie na nich polowanie.

Cztery lata po premierze „Drogi bez powrotu” nieznany dotąd nikomu Joe Lynch wziął się za reżyserię kontynuacji hitu z 2003 roku. Fabuła jest prosta, uczestnicy reality show są ścigani w lesie przez kanibali. Mamy, więc tu do czynienia z survival horrorem, gdzie grupa osób szuka różnych sposobów na przetrwanie i uniknięcie śmierci z rąk bestialskich oprawców. Film zaczyna się brutalnym zabójstwem jednej z bohaterek, to taka mała terapia wstrząsowa, scena uświadamia nam, iż oglądamy film wyjątkowo krwawy. Blond włosa dziewczyna zostaje przez mutanta rozcięta toporem dosłownie na pół od głowy w dół. Scena robi wrażenie, choć niestety jej wykonanie idealne nie jest. „Droga bez powrotu 2” jak na film o małym budżecie z efektami poradziła sobie nawet nieźle. Tak dużo krwi i wnętrzności nie było nawet w „Hostelu” i „Pile”.  Co prawda nie są zrobione tak świetnie jak w innych tego typu produkcjach. Postaci są zabijane w przeróżny sposób, odcięcie głowy, strzały z łuku, ciosy nożem  i toporem. Bohaterowie są tu tylko po to by efektownie umrzeć. Także mamy tu pokaźny bodycount. Jedną z ciekawszych scen śmierci, jest przestrzelenie jednocześnie strzałą głów dwóch postaci. Reżyser postanowił w swym filmie pokazać więcej mutantów, scen zabójstw i bohaterów niż w pierwszej części.

Charakteryzacja kanibali jest średnia, niektórzy członkowie krwiożerczej rodziny wyglądają imponująco, zaś inni tak jakby zabrakło materiałów na ich charakteryzację. Bill Terezakis odpowiadał za przemianę aktorów w obrzydliwe monstra. Terezakis jest doświadczony w swym fachu, gdyż wcześniej pracował na planie takich filmów jak „Oszukać przeznaczenie 2”, „Freddy kontra Jason” i „Blade 3”. „Droga bez powrotu 2” zaprezentowała nam całkiem nowy klan mutantów, to jedna wielka rodzina, składająca się z matki i ojca, oraz gromady dorosłych, acz tępych dzieci. Widzimy jak polują, rodzą potomstwo i spożywają kolację. I właśnie kolacja ta, jest wielkim nawiązaniem do „Teksańskiej masakry piłą mechaniczną”. Tak samo jak w tym klasycznym filmie tak i tu udział w kolacji bierze główna bohaterka, a zmutowani członkowie rodziny modlą się przed jedzeniem.

W rolę Pa (głowy rodziny kanibali) wcielił się nie kto inny, tylko Ken Kirzinger, pamiętny Jason Voorhees z serii filmów „Piątek Trzynastego”. I podobnie jak Jason, Pa jest wielki i niebezpieczny. Aktorstwo w filmie stoi na przyzwoitym poziomie, mamy tu kilku młodych aktorów, którzy pojawili się w takich horrorach jak „Oszukać przeznaczenie 3” (Texas Battle) , „Wzgórza mają oczy 2” (Daniella Alonso)  i „Teksańska masakra piłą mechaniczną” (Erica Leerhsen). Ich zadanie aktorskie polega na umiejętnym krzyczeniu, uciekaniu przez las i gadaniu o głupotach. Najbardziej przeszkadza w całym filmie postać Dale Murphy’ego (wcielił się w niego Henry Rollins), który po ucieczce z rąk kanibali, staje się bezlitosnym mścicielem. Od tej pory zaczyna po kolei wybijać oprawców, niczym Rambo. Aktor ten nadrabia swe braki warsztatowe, głupimi minami i zachowaniem. Z obsady pierwszej części, pojawił się tylko jeden aktor - Wayne Robson, w roli starca, przyjaciela mutantów. W filmie pojawia się też inna koncepcja na temat powstania deformacji mieszkańców lasu. W „Drodze bez powrotu” tłumaczono to związkami kazirodczymi, a w drugiej części za główną przyczynę uznano pobliską fabrykę. Na ekranie cały czas coś się dzieje, nie ma czasu na nudę. Uznaję to za duży plus tej produkcji. Po ekranie przewijają się ciągle zmutowani kanibale, a krew leje się strumieniami. Dzieło Lyncha posiada dość przesadzone zakończenie (akcja w fabryce), reżyser zaserwował nam prawdziwe gore fest z wielką maszynką do mielenia mięsa w roli głównej. Po tej krwawej jatce, dane nam jest jeszcze zobaczyć jedną scenę, w której pojawiają się mutanci. Jest to znak, iż na „Wrong Turn 3” nie będzie nam dane długo czekać.

Reasumując, „Droga bez powrotu 2” to film ciekawy, nie nudzący i zapewniający godną rozrywkę. Drażni tylko kilka rzeczy: nie logiczność scenariusza, Henry Rollins i momentami sceny gore (trochę przesadzona scena na początku i na końcu).  Nie pozostaje mi nic innego jak tylko polecić ten film. „Droga bez powrotu 2” ma więcej krwi, bohaterów do zaszlachtowania i zmutowanych kanibali.