Rząd wraz wojskiem prowadzili w latach pięćdziesiątych badania nad niezidentyfikowanymi obiektami latającymi, jednak gdy sprawa już ucichła, przenieśli całe centrum na wyspę, gdzieś na Atlantyku. Po wielu latach wyspa stała się bezludna, tak wydawało się wojsku, dlatego też wysłano tam grupkę żołnierzy, by sprawdzili, czy wszystko jest w porządku. Kiedy oddział znajduje się już w miejscu docelowym, okazuje się, że został oszukany i wystawiony na pewną śmierć, ponieważ czekał tam na nich obcy. Od teraz muszą liczyć tylko i wyłącznie na siebie. Celem stało się przeżycie...

Podczas oglądania „Nawiedzonej wyspy” widać, że film jest stworzony dla telewizji, czyli nie jest to najlepsza ekranizacja, w której właściwie nie ma czego się bać. Fabuła jest nieco podobna do filmu „Predator”, ponieważ gdy obcy przylatują na ziemię, to ludzie od razu zaczynają prowadzić nad nimi badania. Jednak jeden z nich nie wytrzymuje i ucieka. Później w ten sam sposób zabija ludzi, w jaki jego towarzysz był torturowany. Nie dość, że jest kameleonem, to jeszcze posługuje się specyficznymi metodami zabijania.

Muzyka i efekty dźwiękowe są dobrze dopasowane do akcji w filmie, ale nie utrzymują stałego klimatu napięcia, jaki powinien tu trwać. Także z efektami wizualnymi nie jest za dobrze: film powstał w 1995 roku, kiedy to możliwości sięgały dużo więcej, niż pokazano to na filmie. Jest kilka efektownych akcji, ale do policzenia na palcach jednej ręki. Gra aktorska także nie cieszy dobrym wykonaniem, do filmu wzięto chyba dopiero początkujących aktorów, którzy niby mieli poradzić sobie z tak prostymi rolami, a jednak cała ta sytuacja chyba ich przerosła. Chciałem określić gatunek recenzowanego przeze mnie obrazu, ale jest to naprawdę trudne, ponieważ film złożony jest z kilku: horror, thriller, s-f, dramat i czasami komedia.

Ogólnie film nie jest za dobry, zawiera bardzo mało elementów wskazujących, że to horror. Polecam go jedynie osobom, lubiących słabe filmy grozy i adaptacje telewizyjne.