FRIGHT NIGHT

::TYTUŁ POLSKI::
Postrach Nocy

::REŻYSERIA::
Craig Gillespie

::SCENARIUSZ::
Marti Noxon

::MUZYKA::
Ramin Djawadi

::OBSADA::
Anton Yelchin, Colin Farrell, Toni Collette...

::KRAJ::
USA, Indie

::ROK::
2011

::CZAS TRWANIA::
106 min.

Ciche i spokojne osiedle domków jednorodzinnych położone na pustyni. Właśnie na nim mieszka Charlie (normalny, amerykański nastolatek) wraz z matką. Do domu obok wprowadza się Jerry, który już na samym początku wpada matce w oko. Kumpel Charliego Ed, że jego nowy sąsiad jej wampirem. Pewnego dnia postanawia przyjrzeć się bliżej tej sprawie. Wraz z Charliem penetrują dom rodziny, która niedawno zniknęła, ale nic tam nie znajdują. Nazajutrz Ed nie pojawia się w szkole, co bardzo dziwi jego kolegę. Po przyjeździe do domu postanawia sprawdzić dom sąsiada. Okazuje się, że Ed miał rację. Nie dość, że Jerry więzi w nim swoją ofiarę to jeszcze jest świadkiem wysysania z niej krwi. Od tej pory życie Charliego jest w ciągłym zagrożeniu. Musi jak najszybciej znaleźć sposób na swojego krwiożerczego sąsiada…

„Postrach Nocy” z 2011 roku to remake horroru z lat osiemdziesiątych. Nie będę go porównywał do oryginału, bo to nie ma sensu. Fabuła nie powala na kolana. Mamy tutaj przewodni wątek istoty chcącej przemienić otaczających go ludzi w wampiry, kontra amerykański nastolatek, który poznając prawdę o swoim sąsiedzie chwyta się każdej deski ratunku. Charliemu pomagać będzie wielki łowca wampirów, który swoją wiedzę zaczerpnął z książek, a dodatkowo stracił całą swoją rodzinę w dzieciństwie, a teraz przyjdzie mu stawić czoła oprawcy swojej rodziny. Brzmi to śmiesznie, ale właśnie o tym film opowiada. „Postrach Nocy” to typowy amerykański film, gdzie muszą wystąpić młodzi, piękni i bogaci. Gra aktorska nie powala na kolana. Odtwórcy głównych ról wcielili się w postacie, które nie zawsze postępują mądrze, przez co nie mogli pokazać się z najlepszej strony. Bardzo dobre wykorzystanie dźwięku, który jest jednym z lepszych elementów technicznych i dzięki niemu filmowcy przybliżają nas do klimatu grozy (nie jest to co byśmy chcieli, ale dobre i to). Strachu istnieje tylko w tytule produkcji, ponieważ podczas oglądania więcej się pośmiejemy niż czegokolwiek wystraszymy. Nie będę ukrywał, że jest to pozycja jednorazowa i nie sądzę, aby ktoś do niej wrócić drugi raz.