Eko to kolejna propozycja gry  planszowej, w której głównym motywem jest walka o władzę. Po śmierci  potężnego władcy, który panował nad rozległym cesarstwem pełnym magii i wspaniałych miast, potomkowie Eko rozpoczęli wojnę, która za sprawą klątwy, rzuconą przez ducha cesarza Eko, trwa po dziś dzień. Gracze wcielają się w jednego z potomków cesarza Eko i walczą o dominację na planszy. Wygrywa ten kto zdobędzie 12 punktów zwycięstwa i kontroluje jedną ze stolic lub jako jedyny będzie posiadał swoje dyski wojowników na planszy. Gra należy do gier taktycznych, logicznych. Dyski, którymi się gra przypominają warcaby, a po zagraniu w nią, trochę skojarzyła mi się z szachami.  Gra przeznaczona jest od dwóch do czterech graczy, od lat 10. Jedna rozgrywka trwa około 45 minut.  

Gramy za pomocą dysków wojowników. Łącznie w pudełku jest ich 64 w czterech różnych kolorach. Dyski są okrągłe, drewniane, a na każdym z nich wzory przypominające twarze lub ornamenty, które podkreślają magiczny motyw gry. Dodam tylko, że dyski są w kolorach błękitnym, atramentowym, fioletowym i szarym.  W tych samych kolorach co budynki. W grze jest ich 36. Każdy gracz otrzymuje jeden zamek, trzy wieże i pięć obozów. Budynki również są drewniane. Planszę do gry stanowią kafle o kolorze szarym, niebieskim i czerwonym rewersie. Łącznie kafli dużych jest 13, których używa się do zbudowania modułowej planszy. Dla czterech osób wykorzystuje się wszystkie kafle, dla mniejszej ilości ludzi używa się tylko części. W pudełku mamy jeszcze dodatkowe kafle - 11 małych i 3 duże, używane są w dodatkowych wariantach gry. Kafle są wykonane z grubej tektury. Po ułożeniu stworzą planszę w kolorze ceglanym z terenami kamienistymi i piaszczystymi. Przypomina ona wulkaniczny krajobraz. Kafle za każdym razem układa się losowo, więc za każdym razem mamy nieco inną planszę. Do tego w pudełku są jeszcze 4 kartonowe plansze przeznaczone dla graczy. Znajdują się na niej miejsca na obozy, wieże, zamek oraz na powracające dyski wojowników. Jest też specjalne miejsce dla pojmanych wrogich Cesarzy. Plansza gracza stanowi też kartę pomocy, gdzie znajdziemy reguły budowy oraz koszty budowy. Jest też ściągawka z liczbą punktów zwycięstwa za wybudowane budynki. Na planszy zostali przedstawieni wojownicy na pustynnym tle. Plansze bohaterów wykonane z cienkiej tektury mogły by być zdecydowanie grubsze. Ostatnim elementem jest instrukcja. Napisana bardzo dokładnie, łącznie z przykładami. W instrukcji zostali również przedstawieni autorzy gry oraz ilustracji.

Na początku gry z kafelków rozkłada się planszę, zaś na niej losowo mają znaleźć się wszystkie dyski wojowników. Każde pole na planszy musi być zapełnione (oprócz terenów niedostępnych). Następnie gracze losują planszę bohatera i zabierają budynki w tym samym kolorze, umieszczając je na małej planszy bohatera. Ostatnim ruchem w przygotowaniu do gry jest zamiana cesarza. Każdy gracz może zmienić miejsce cesarza z jednym ze swoich dysków.

Gra się przede wszystkim układając dyski w stosy. Runda bohatera podzielona jest na dwie fazy. Faza działania i faza zbrojenia. Obie są obowiązkowe.

W fazie działania możemy wybrać jedną akcję. Możemy się ruszyć jednym ze swoich stosów lub budować. Są trzy rodzaje ruchu. Bierzemy dowolny stos i przesuwamy go na niezajęte pole. Możemy go przesunąć o dowolną ilość pól, jednak po drodze nie może być innych stosów lub pól (terenów), na których nie ma zaznaczonych okręgów. Można też się przegrupować, czyli połączyć dwa dyski w jeden stos lub stworzyć stos z większą ilością dysków, których maksymalnie może być cztery. Przegrupowanie można poprzedzić ruchem.  Można również zaatakować wrogi stos. W tym celu zajmuje się pole, na którym stał wrogi stos, a dyski wrogiego koloru zwraca się właścicielowi. Zasada jest prosta, można zaatakować stos, w którym jest mniej dysków. Dodatkowo jest jeden wyjątek, są to kamikadze, to znaczy pojedynczy dysk może zaatakować wrogi stos składający się z czterech dysków. Po ataku wszystkie wrogie dyski oraz Kamikadze zostają przeniesione na plansze bohaterów w strefę rezerwy. Zamiast ruchu możemy wybrać budowę. Budynki stawia się wyłącznie na określonych terenach. Dzięki postawieniu budynku zdobywamy punkty zwycięstwa. Każdy rodzaj budynku to inna wartość punktów zwycięstwa. Najwięcej wart jest zamek, najmniej obóz. Aby zbudować budynek należy poświęcić swoje dyski z pola sąsiadującego z terenem, na którym ma stanąć budynek. Pierwszy budynek, jaki postawimy na niezajętym ternie zawsze musi być obozem, czyli musimy poświęcić jeden dysk. Poświęcając 2 dyski, obóz możemy ulepszyć w wieżę, a za 3 dyski tą wieżę przekształcić w zamek, o ile wieża ta znajduje się w górach. W wąwozie i stolicy możemy budować obóz i wieżę. Na kamiennych pustyniach stanie tylko obóz, a na zapadliskach nie można wcale budować. Można też zastąpić wrogi budynek swoim, w tym celu trzeba poświecić o jeden dysk więcej, niż wymagają tego koszty budowy. Można w ten sposób wznieść ten sam rodzaj budynku lub budynek, którego wartość punktów zwycięstwa jest o jeden większa.

W fazie działania albo się ruszamy, albo budujemy. Możemy wykonać jedną akcję, gdybyśmy chcieli wykonać dodatkowo jedną akcję ruchu, możemy ją kupić. W tym celu odkładamy 3 dyski ze swojej planszy bohatera. Minus jest taki, że już do końca gry nie możemy z nich skorzystać. Akcja ta nazywa się wymuszonym przemarszem.

Dysk Cesarza jest bardzo ważnym elementem i ma dodatkowe funkcje. Musi znajdować się zawsze na wierzchu stosu. Stos z Cesarzem może zaatakować stos, który ma tą samą liczbę dysków. Cesarza swojego trzeba pilnować, ponieważ jak któryś z graczy pokona stos, w którym się znajduje, zabierze dysk Cesarza do niewoli. Odzyskać go możemy tylko wtedy, kiedy my uwięzimy wrogiego cesarza. Wymiana na własnego cesarza musi nastąpić automatycznie.

Ostatnią fazą jest faza zbrojenia. Polega ona na tym, że wszystkie dyski z rezerwy, czyli te, za które budowaliśmy lub zostały pokonane przez wrogich wojowników w poprzedniej fazie, musimy z powrotem umieścić je na planszy. Gdy chcemy to zrobić, należy pamiętać o tym, że musimy go dołożyć do pojedynczego stosu na planszy, a w stosie nie może być więcej niż 4 dyski.

Gra kończy się natychmiast, gdy któryś z graczy zdobędzie co najmniej 12 punktów zwycięstwa i posiada budynek w stolicy lub gdy na planszy są tylko dyski jednego gracza.

W skład gry wchodzą również dodatkowe kafle, które rozszerzają podstawowy wariant gry. Możemy skorzystać z portali pomagających nam w przemieszczaniu. Dostępne są również piramidy, które pomagają w otrzymaniu dodatkowych punktów, gdy tylko zajmiemy większość pól wokół nich. Świątynia wiatru, świątynia księżyca oraz świątynia piasku – jeżeli w tych obszarach posiadamy swój budynek, możemy ignorować niektóre zasady lub podejmować dodatkowe działania. Dodatkowym terenem jest również labirynt burz, który utrudnia przemieszczanie się oraz Latarnia Morska, która powiązana jest z Labiryntem.

Gra Eko należy zdecydowanie do gier, w których trzeba myśleć i to sporo. Zasady nie są skomplikowane, ale jest ich dużo i należy o nich wszystkich pamiętać. Pierwsze rozgrywki z tego powodu mogą być trochę męczące, ale jak się przyzwyczaimy, gra toczy się płynnie. Cały czas trzeba analizować, gdzie możemy wybudować budynek, czy będziemy mogli go później ulepszyć. Do tego cały czas jesteśmy atakowani przez większe stosy. Trzeba przewidywać ruchy naszych wrogów. Musimy się grupować z dwóch powodów, aby wybudować budynek i żeby się bronić przed wrogimi stosami. Każdy zrzucony stos z planszy to żetony wojowników, które musimy w następnie fazie rozłożyć, ale możemy dołożyć  tylko do pojedynczego stosu. Tak z rundy na rudę brakuje nam miejsc na planszy, gdzie nasi wojownicy wracają do gry, a gdy nie mamy ich wcale na planszy, przegrywamy, a nasi przeciwnicy są bliżej zwycięstwa. Niby stos składający się z czterech żetonów jest najsilniejszy, ale trzeba pamiętać, że każdy pojedynczy żeton może go zrzucić. Pamiętamy również o tym, że ktoś może przejąć nasz budynek, przez co musimy pilnować swoich budowli. Zasady gry są tak stworzone, że strategii gry może być naprawdę dużo. Ciągle stoimy przed jakimś wyborem, których mamy bardzo dużo. Walczymy ze sobą, więc gra opiera się głownie na interakcjach. Raczej nie wygramy rozgrywki nie eliminując stosów naszych przeciwników. Możemy w różnoraki sposób oddziaływać na grę naszych przeciwników. Bezpośrednio ich atakując, przejmując ich budynki, stawianiem stosu w miejscu dla nich niewygodnych, jak i pojmując cesarza. Mieliśmy przyjemność grać w dwójkę, jak i większym składzie. Gdzie przy większej ilości graczy, gra nieco się przedłuża i zanim znowu będzie nasza kolej, bardzo dużo na planszy może się zmienić. Dlatego raczej preferuję rozgrywki dwuosobowe. W większym składzie jest tendencja do tworzenia sojuszy, dlatego ciężko skończyć daną partię, a w dwójkę gra się bardzo dynamicznie. Po skończonej grze z chęcią rozkładaliśmy żetony jeszcze raz, po kilku rozgrywkach wyłaniał się najlepszy taktyk, który wygrywał prawie każdą grę, ale chęć rewanżu była ogromna. Losowość w grze ogranicza się jedynie do początkowego rozłożenia planszy  i żetonów na niej, reszta już zależy tylko od nas i od naszych przeciwników. Wykonanie solidne, żetony budynków drewniane o ładnych nietypowych barwach. Kafle głównej planszy wykonane z grubej tektury. Jedynie można się przyczepić do plansz bohatera, które mogłyby być wykonane z grubszej tektury. Pudełko solidne. Bardzo duży plus za możliwe rozszerzenia gry, które dodają dodatkowych godzin fajnej zabawy. Dodatkowe kafelki można ze sobą łączyć w różnoraki sposób, więc każda rozgrywka może być naprawdę inna. Do rozłożenia gry potrzebujemy stołu, więc raczej nie nadaje się na pikniki. Gra też nie należy do gier imprezowych, gdzie jest dużo główkowania. Polecam na rodzinne rozgrywki ze starszymi dziećmi, jak i na spokojne spotkania w gronie taktyków.

 AUTOR: WIOLETA S.