"Projekt: Miasteczko" to gra karciana, która wprowadza gracza w świat ekonomii, tworzenia własnego miasta oraz gier na zasadzie zagrywania i upgradowania posiadanych kart. Ciekawe rozwiązania oparte jedynie na pięciu dwustronnych kartach. Zapraszam do recenzji.

:: ZAWARTOŚĆ / WYGLĄD ::

"Projekt: Miasteczko" to dość małych rozmiarów gra karciana. Mógłbym rzec, że pudełko jest zbyt duże w porównaniu do zawartości. Może wydawca pomyślał  o dalszych planach i wydaniu dodatków. Kartonowe opakowanie zawiera dość specyficzną grafikę, która została zawarta na kartach gry. Można z niej wywnioskować czego będziecie się spodziewać. Jest to niewymagająca grafika, stworzona prostymi narzędziami, o dość kanciastych konturach i dobrze dobranych pastelach. Zaś na rewersie opakowania znajduje się krótki opis gry, wraz z tym co będziecie robić podczas tur oraz przykładowymi kartami.

Po zrywaniu folii z opakowania i po jego otwarciu, oczom naszym ukazuje się instrukcja. To czterostronicowa broszurka, gdzie zawarte są najważniejsze wyjaśnienia, przebieg gry, wariant jednoosobowy oraz ciekawe pytania i odpowiedzi. W instrukcja znajduje się dokładny opis kart, wraz z przykładem graficznym. Reszta to tylko goły tekst, jednak nie zmienia to faktu, że jest ona dobrze napisana. Tuż pod nią znajdują się karty. Wyglądają tak, jakby to były dwie talie, jednak tworzą jedną całość. Znajdują się w dwukomorowej wyprasce, która posiada podobny design, jak główna grafika na opakowaniu, jednak ta jest w sepii.

W opakowaniu znajduje się siedemdziesiąt sześć dwustronnych kart, standardowych rozmiarów. Dostajemy następujące karty:
- 20 sztuk Osiedle/Dzielnica,
- 16 sztuk Supermarket/Hipermarket,
- 16 sztuk Szpital/Sanatorium,
- 12 sztuk Fabryka/Elektrownia,
- 12 sztuk Park/Dworzec.
Na każdej karcie znajdują się podstawowe elementy:
- nazwa karty,
- przychód karty,
- dodatkowy efekt,
- koszt budowy,
- koszt rozbudowy.

:: ZASADY / ROZGRYWKA ::

Przygotowanie do gry jest bardzo proste. Każdy z graczy otrzymuje po cztery osiedla, jedną dzielnice, jeden supermarket, jeden szpital, jedną fabrykę oraz jeden park. To jest Twoja talia startowa. Należy ją potasować i odłożyć przed siebie. Najlepiej tasujemy pod stołem, żeby nie podglądać kart, które są dwustronne. To od ułożenia naszego stosu startowego zależy, jak później będziemy zagrywać karty. Na środek stołu kładziemy dwanaście szpitali, dwanaście supermarketów, osiem fabryk oraz osiem parków. Każdy rodzaj musi znajdować sie w osobnym stosie. W późniejszej fazie możemy je kupić. Resztę kart wraca z powrotem do pudełka. Po wylosowaniu pierwszego gracza możemy zacząć grę.

Wykładając swoje karty, należy pamiętać, że działamy w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, czyli od prawej do lewej. Karty trzymamy tak, aby było widać tylko tą wierzchnią. Nie należy obracać ich w żaden sposób, ponieważ może to wpłynąć na naszą grę. Jeżeli mieliśmy ją pierwotnie awersem, tak też musimy ją odłożyć na stos kart odrzuconych. A więc, zagrywamy pierwszą kartę. Musimy stosować się do pewnych reguł wykładania kart. Najważniejsze jest to, aby w ciągu swojej tury nie przekroczyć limitu trzech lub więcej "niezadowolonych obywateli", czyli czerwonych buziek. Gdy tylko pojawi się trzecia buźka nasza tura automatycznie się kończy, a karty lądują w stosie kart odrzuconych. Dodatkowo każda karta posiada jakiś efekt, niektóre z nich działają od razu po zagrania, niektóre automatycznie i jeszcze inne tuż po rozbudowie. Na karcie znajduje się również dochód, jaki możemy osiągnąć po jej zagraniu, a za który możemy rozbudować obiekt lub kupić kartę. Każda z nich ma inną wartość zakupu, jednak należy kierować się przychodem, jaki możemy osiągnąć po jej zagraniu.

Zagrywając karty możesz zdecydować, czy chcesz zagrywać kolejną, a może przejść do fazy budowania. Należy pamiętać, że trzy czerwone buźki od razu kończą naszą turę, więc z jednej strony trzeba obserwować swoje karty, które już odrzuciliśmy w poprzedniej rundzie lub zagraliśmy w tej. Drogą dedukcji i obserwacji powinniśmy wiedzieć co może się pojawić na stole. Gdy decydujesz się zakończyć pierwszą fazę i przejść do fazy budowania, co możesz uczynić w każdym momencie, możesz wybrać jedną z trzech dostępnych akcji:
1. kup - możesz kupić kartę na ogólnych zasadach i odłożyć ją na stos kart odrzuconych,
2. rozbuduj - gdy jest możliwość rozbudowy karty możesz to uczynić,
3. kup i rozbuduj - możesz najpierw kupić, a później rozbudować daną kartę.

Należy stosować się do efektów, jakie niosą za sobą zagrywane karty. Czasami trzeba odrzucić kartę z dołu swojej talii na stos kart odrzuconych, czy zagrać Osiedle, gdy tylko pojawi się na górze naszej talii. Czasami wiąże się to z zakończeniem tury, a czasami podsyłamy minę przeciwnikowi. Turę kończymy po kupnie, rozbudowie lub wyrzuceniu trzeciej czerwonej buźki.

Grę można zakończyć na dwa sposoby:
1. zdobycie ośmiu punków zwycięstwa
2. zagraniu osiemnastu kart, w tym jednego supermarketu.
Niby nic trudnego, lecz musimy mieć trochę szczęścia w początkowych fazach, aby zdobywać kolejne karty.

Do gry można przystąpić również w jednoosobowym składzie. Mamy tutaj specjalny tryb, który nie wiem, czy nie jest trudniejszy. W zasobach ogólnych umieszczamy po cztery Supermarkety, Szpitale, Fabryki i Parki. Gdy skończą nam się karty na ręce, wtedy ponownie tasujemy stos kart odrzuconych i wprowadzamy ponownie do gry. Zmienia się jedynie to, że po każdym przetasowaniu musimy wybrać jedną z kart ze stosu ogólnego i odrzucić ją z gry. Warunki zwycięstwa są identyczne. Zmienia się jeszcze jedna rzecz, a mianowicie rozbudowując Dzielnicę odrzucamy ją z gry.

:: SPOSTRZEŻENIA / PODSUMOWANIE ::

Po rozgrywce w "Projekt: Miasteczko" można mieć różne odczucia. My mieliśmy te pozytywne. Gra przeznaczona jest dla maksymalnie czterech osób, jednak odradzam granie w nią w takim składzie. Po prostu będziecie za długo czekali na swoją kolej, gdy ktoś myśli nad swoim ruchem. Również przewidziany czas gry jest dość spory, ponieważ wynosi aż czterdzieści minut. Gra może trwać krócej i może też i dłużej, wszytko zależy od ekipy z jaką gramy. Wydawać by się mogło, że gra oparta na pięciu kartach może być słaba, tutaj tak nie jest. Początkowe fazy są trudniejsze, jednak gdy już nabędziemy kilka dodatkowych kart mamy większe pole manewru. Każdy gra dla siebie, chociaż można podrzucać miny innym graczom, czy to Elektrownią, czy po rozbudowie Dzielnicy. W grze musimy mieć dużo szczęścia. Każde tasowanie zmienia układ kart i ponownie do gry wprowadzane zostają negatywne karty.

Mimo, że gra jest małych rozmiarów to nie weźmiemy jest ze sobą na luźne spotkania z przyjaciółmi. Jest ona zbyt długa i mało imprezowa, aby zagrać w nią ze wszystkimi. Mimo łatwych zasad to nie spodoba się ludziom, którzy nie są obycie w tego typu gry. Z regrywalnością jest różnie. Każda gra jest inna, ale czy na dłuższą metę spodoba się jej użytkownikom. Należy uważać podczas tasowania kart. Żadna nie może nam się obrócić, ponieważ może to zmienić wynik końcowy. Nie można również podglądnąć następnej karty, co spowoduje, że będziemy wiedzieli, czy możemy dalej działać. Jest tutaj kilka zmiennych, ale przy większej ilości kart na ręce możemy mieć większe szanse na skończenie gry, czyli musimy działać już od samego początku. Nie można przespać początku gry, gdzie najlepiej nabywać karty o małej wartości, aby tylko zapchać swój stos.

Co do wykonania gry nie mam większych zastrzeżeń. Ładna dla oka grafika, trochę o kanciastych konturach, która nie powala mocną grafiką. Trochę duże opakowanie, miejmy nadzieję, że przygotowane jest dla rozszerzeń, które mogą urozmaicić i zmienić grę. W innym wypadku można było zmniejszyć je nawet o połowę. Mimo tego "Projekt: Miasteczko" podoba mi się i mógłbym nawet stwierdzić, że nie jest to zbyt skomplikowana gra na sam początek naszej przygodny z karciankami. Bardziej wymagający gracze mogą czuć się niesatysfakcjonowani. Ja ze swojej strony polecam.

 AUTOR: MICHAŁ N.