"Ubongo: Extreme" to alternatywa dla osób, którym spodobała się klasyczna wersja gry. Bez problemów możemy ją wziąć ze sobą do przyjaciół, czy nawet na wyprawę i wieczorem rozegrać kilka partii. Zapraszam do zapoznania się z grą i moją opinią...

:: ZAWARTOŚĆ / WYGLĄD ::

"Ubongo: Extreme" podobnie, jak wersja karciana, znajduje się w dość małych rozmiarów kartonowym pudełku. Tym razem wydawca postanowił użyć podobnego schematu zmieniając jedynie kilka elementów, żeby rozpoznać poszczególne części. Opakowanie na górze i dole posiada specyficzne dla tej części kształty klocków. Zaś w centralnej części znajduje się tytuł, symbol lwa, a także hasło: "dzikie i trudne". Na bokach znajdują się loga patronów, kilka informacji o wydaniu, a także nasz lew, klocki, a także tytuł. Na rewersie standardowo przeczytamy o czym jest ta gra, a także co znajduje się w opakowaniu. Nie brakuje graficznych przykładów, jak to wszystko wygląda.

Otwierając opakowanie otrzymujemy kilka rzeczy. Pierwszą z nich jest krótka instrukcja zawierająca jedynie cztery strony. Standardowo zawiera ona główne zasady, przygotowanie gry, przebieg rozgrywki, a także dodatkowe warianty, jak również graficzne przykłady.

Kolejnym elementem są karty. Każda z trzydziestu dwóch kart posiada dwie wersje trudności - rewers, awers, do ustalenia, która jest która. Na jednej z nich znajduje się wersja z trzema kaflami, zaś na drugiej z czterema. Schemat kart jest bardzo prosty. W centralnej części znajdują się białe pola, które trzeba zapełnić kafelkami. Zaś po prawej stronie kafle, jakich trzeba użyć do ułożenia schematu. Całość znajduje się na czarnym tle. Ich wielkość to standardowa wielkość kart do gry.

No i ostatni element to kafelki. Otrzymujemy trzydzieści dwa kafle, po osiem z każdego koloru. To tekturowe, różnokształtne elementy, mające w pewnej sekwencji pasować do białych pól na kartach. Każdy z posiada również numerację, aby odnaleźć je podczas przygotowania rundy. 

:: ZASADY / ROZGRYWKA ::

Zasady gry są banalnie proste, a przygotowanie jeszcze prostsze. Do gry może przystąpić od jednego do czterech graczy już od ośmiu lat.

Przygotowując się do gry musimy spełnić trzy warunki:
1. posortować kafelki według kolorów i umieścić na środku stołu, tak, żeby wszystkie były dobrze widoczne,
2. musimy zdecydować, której strony będziemy używać, czy tej łatwiejszej, czy tej trudniejszej,
3. sortujemy karty według kolorów i układamy je w stosach na stole tuż obok kafelków.
W grze dwuosobowej należy wyciągnąć po trzy karty z każdego koloru.

Przebieg gry jest wręcz banalny. Każdy z graczy bierze wierzchnią kartę z wybranego przez siebie stosu i kładzie przed sobą ustalonym wcześniej poziomem trudności do dołu. Należy pamiętać, że każdy z graczy musi wziąć kartę z innego stosu. Jednocześnie wszyscy odwracają karty i szukają swoich kafelków do gry. Musimy jak najszybciej ułożyć swoją sekwencję. Należy pamiętać, że każdy kafelek można obracać w dowolną stronę, jak również przewracać na drugą. Wszystkie kafle muszą znajdować się w wyznaczonym, białym obszarze. Pierwsza osoba, która ułoży krzyczy "Ubongo!". Odlicza ustaloną ilość sekund do końca i po skończeniu tej czynności następuje koniec rundy. Jeżeli ktoś z innych graczy ułożył również swoją sekwencję zdobywa punkt i odkłada daną kartę na bok, jako znacznik punktacji. Pozostali gracze, którzy nie ułożyli planszy oddają kartę temu, co krzyknął "Ubongo!". Rozpoczyna się nowa runda. Rozpoczyna gracz po lewej stronie osoby, która uprzednio zaczynała. Schemat jest identyczny.

Koniec gry następuje po wyczerpaniu kart chociażby z jednego stosu. Zliczane są wtedy punkty i wygrywa gracz o największej ich ilości.

Gra oferuje również wariant dla graczy zaawansowanych, w którym to tylko najszybszy zdobywa punkt, a reszta musi obejść się smakiem.

Możemy zagrać również sami. Wtedy w ciągu dwudziestu minut wybieramy jakiś stos i próbujemy ułożyć jak najwięcej kart. Gdy któraś z kart jest dla nas za trudna, wtedy możemy ją odrzucić i wziąć nową.

:: SPOSTRZEŻENIA / PODSUMOWANIE ::

Najnowsza wersja "Ubongo" jest ciekawa i jak głosi hasło reklamowe "dzikie i trudne", jest chyba jedną z trudniejszych wersji. Mimo małych rozmiarów opakowania, jak i samej gry, sama rozgrywka przebiega bez większych trudności. Przyzwyczajony do wyglądu poprzednich wersji nie mogę doczepić się tutaj do niczego. Kolorystyka ładna, czytelna, żywa, ciężko pomylić poszczególne kafle z innymi pastelami. Dodatkowo każdy z nich jest numerowany, chociaż tutaj numeracja czasami się powtarza na innych kolorach.

Trochę szkoda, że gra nie założyła trochę większych kombinacji pod względem trudności. Mimo zmiany kolorystyki i tak obracamy się w podobnych wariantach i każdy ma identyczne szanse na wygranie. Chcąc utrudnić sobie grę musimy grać na stronie z czterema kaflami, a tutaj nie zawsze jest tak prosto, jak się wydaje. Czasami uda się przy pierwszym podejściu rozwiązać łamigłówkę, która wydawała się dość trudna. Jednak takie sytuacje to rzadkość. Nastawcie się na główkowanie, nawet na tym prostszym poziomie.

Każdy z graczy ma identyczne szanse na wygraną. Brak wariantów trudności dla poszczególnych graczy, sprawia, że bardziej bystra osoba ma większe szanse na wygraną. Nie wiem, czy dana plansza posiada jedynie jedno rozwiązanie, czy są ich na przykład dwa. Trudność polega również na tym, że dany kafelek możemy obrać w dowolnym kierunku, jak również na drugą stronę. Początkowo wydawało mi się to dziwnej, jednak z czasem zmieniłem zdanie i uważam, że było by za prosto.

Gra niewątpliwie jest godna polecenia. Oczywiście nie jest ona przeznaczona dla wszystkich gracz, lecz dla osób lubiących logiczne wyzwania i łamigłówki. Nagłówkować się trzeba i to czasem sporo. Bez skrupułów polecam.

 AUTOR: MICHAŁ N.