Historie królewskich rodów i przepychanki o tron fascynują  i są obecne w literaturze, w filmie od zawsze. Walka o królewski  tron jest też motywem gry „W cieniu Tronu”. Jest to prosta, szybka gra karciana, przeznaczona dla dwóch do czterech graczy. Gra nie powinna zająć więcej jak pół godziny. Dla dwóch osób jest to zdecydowania szybsza rozgrywka i spokojnie można się zmieścić w dziesięciu minutach. Przeznaczona jest dla graczy powyżej ósmego roku życia, ale jak sama instrukcja wskazuje zasady są proste, więc moim zdaniem młodsze dzieci spokojnie będą mogły zagrać. W pudełku znajduje się osiemdziesiąt jeden kart z postaciami, po dziewięć każdej. Wśród postaci są między innymi król, królowa, błazen, generał. Każda z nich ma określoną wartość nominalną, np. generał ma jeden, a król dziewięć. Oprócz wartości nominalnej, którą posługujemy się w każdej turze (o tym za chwilę) oraz podczas podliczania punktów zwycięstwa, każda z kart ma jakąś umiejętność/moc. Są trzy rodzaje mocy:
1. ofensywne, które pozwalają graczom w swojej turze użyć ich, ale tylko dla swojego dobra,
2. defensywne, które bronią nas przed negatywnym działaniem naszych przeciwników
3. moce ograniczające, niestety mając je aktywne, ograniczają nasze działania wobec przeciwników.
Oprócz kart z postaciami w pudełku znajdziemy kartę zakończenia oraz cztery karty pomocy.

Przygotowania do gry są bardzo proste. Wystarczy odnaleźć kartę zakończenia, odłożyć ją na bok i potasować wszystkie karty. W przypadku, gdy w grze będzie brało udział dwóch lub trzech graczy część kart postaci odkłada się. W trakcie rozgrywki, kiedy skończy się talia, kartę zakończenia gry przetasowujemy razem z pozostałymi. Gdy na nią trafimy gra się kończy. Nie wiadomo kiedy dokładnie zakończymy rozgrywkę. Naszym zadaniem jest uzbierać jak najwięcej punktów zwycięstwa poprzez zbieranie postaci. Tura rozpoczyna się i gracz odkrywa pierwszą z góry talii kartę, następnie sam decyduje czy chce odkryć kolejną, jeżeli się zdecyduje na ten krok to są dwie możliwości. Jeżeli wartość nominalna kolejnej karty jest wyższa niż poprzedniej, karty przepadają i odkłada się je na stos kart odrzuconych i rozpoczyna się tura następnego gracza. Jeżeli wartość jest niższa, może grać dalej, odkrywać kolejne karty lub zdecydować się zabrać do siebie odkryte karty lub wymienić je. Tak może odkryć maksymalnie pięć kartoników. Postacie układa się przed sobą w kolumny, których może być maksymalnie pięć np. błazny do błaznów, króle do królów. Który z graczy ma największą kolumnę ten może korzystać z mocy danych kart (w przypadku remisu wszyscy gracze mogą korzystać z danej mocy). Jeżeli masz największą kolumnę z  generałami możesz zmniejszyć wartość nominalną ostatniej odsłoniętej karty znajdującej się na stole o 3. Wyjątkiem są moce króla i królowej, które uaktywniają się zawsze, gdy w kolumnie znajdują się dwie karty lub więcej.

W grze możliwe są jeszcze dwa ruchy wymiana oraz eliminacja. Dają one możliwość interakcji z przeciwnikami i zniszczenia im planów.  Wymiana polega na tym, że po odsłonięciu kart możesz zdecydować, że ich nie zabierzesz. W zamian za to gracz może zabrać dowolną kartę innemu rywalowi. Gracz, któremu zabrano kartę może w zamian za to wybrać jeden kartonik z odsłoniętych.  Eliminacja jest możliwa wtedy, gdy osłonisz kolejną kartę o takiej samej wartości lub skorzystać z mocy i wyrównasz te wartości. Wtedy możesz wybrać dowolną kartę w grze i ją odrzucić na stos kart odrzuconych.

Grę kończymy po wyciągnięciu karty zakończenia gry. Wtedy podlicza się punkty zwycięstwa. Zgodnie z zasadą, każda kolumna, w której są co najmniej dwie postacie tego samego rodzaju, daje tyle punktów zwycięstwa co wartość nominalna postaci. Kolumna błaznów to 3 punkty  zwycięstwa. Nie ma znaczenia, czy mamy w niej 5 błaznów, czy trzech.

Zasady jak już dwa razy podkreślaliśmy są dosyć proste. Grając pierwszy raz trzeba się trochę wczytywać w moce poszczególnych postaci, aby niczego nie przegapić. Oczywiście dużo zależy od szczęścia i kolejności odkrywania kart. Przypomina to trochę grę w oczko, jak podejmiesz złą decyzję, wszystkie karty przepadają. Podczas wyciągania kolejnych kartoników trzeba być spostrzegawczym, czy przypadkiem nie masz jakiś niezłych mocy, które mogą ci pomóc i zniwelować skutki złych decyzji. Następnie musisz podjąć decyzję, czy zabierasz karty, czy je wymieniasz z innym graczem i chyba to jest jedyny poza eliminacją moment, w którym możesz coś popsuć przeciwnikom. Bardzo fajnym pomysłem jest moment zakończenia gry. Nikt nie wie kiedy gra się skończy i nie można się do tego przygotować. Sposób liczenia punktów zwycięstwa jest dość niesprawiedliwy i osobiście uważam, że można byłoby brać pod uwagę liczbę kart w kolumnie. Instrukcja do gry napisana przyzwoicie. Na kartach pomocy znajduje się dość mała czcionka.

Sama oprawa graficzna kart jest dość przyzwoita, postacie są bajkowe a kolorystyka jest utrzymana w żywych barwach. Karty śliskie, dobrze się tasują. Podsumowując grę w kilku słowach. Gra niestety nie dostarcza wielu emocji, bardziej porównałabym ją do układania pasjansa, bądź też krótkich rozgrywek w oczko na przerwie w szkole. Polecam ją młodszym dzieciom, które szybko nudzą się długimi rozgrywkami, a odkrywanie i zbieranie sprawia im dużą przyjemność.

AUTOR: WIOLETA S.