28 DAYS LATER
JOHN MURPHY

::TYTUŁ POLSKI::
28 Dni Później

::REŻYSERIA::
Danny Boyle

::SCENARIUSZ::
Alex Garland

::MUZYKA::
John Murphy

::OBSADA::
Christopher Eccleston, Ray Panthaki...

::KRAJ::
USA, Wielka Brytania, Francja, Holandia

::ROK::
2002

::CZAS TRWANIA::
113 min.

Z tego, jak wiele do zaoferowania ma zawartość tego krążka, będzie zdawał sobie sprawę tylko ten, kto na muzykę potrafi się otworzyć, czerpać z niej radość, a przy tym nie traktować tylko jako tło do czytania gazety czy spożywania posiłku. Wczucie się w muzykę, w tym przypadku zaowocuje pokochaniem tego soundtracku i wyzbyciem się wszelkich uprzedzeń do muzyki z filmów o zombie.

Wariacje muzyczne, przeplatane gatunki czy fakt, że mamy do czynienia z muzyką do horroru (bardzo ogólne określenie gatunkowe tego filmu) - gdzie liczy się budowanie napięcia i grozy (czyli absolutne przeciwieństwo muzyki do melodramatów i romansideł) sprawia, iż szanse na ziewanie ze znudzenia podczas słuchania wynoszą dokładnie 0,1% (ta 1/10 to margines pozostawiony dla ludzi permanentnie zmęczonych, którzy ziewną nawet będąc w samym środku strzelaniny J). Choć soundtrack oficjalnie widnieje jako „various artists”, to w kręgach wielbicieli jest sygnowany nazwiskiem Johna Murphy’ego, bo to właśnie on odpowiedzialny jest za większą część nagrań. Teraz trochę o samej muzyce...

Jej różnorodność skłania się ewidentnie w kierunku temperamentości. Mamy co prawda kilka utworów o nieco lżejszym („anielskim”) nastawieniu, ale stanowią niewielką część. Między innymi na wstępie otrzymujemy taki właśnie lekki kąsek, który delikatnie, acz dosadnie, wprowadza słuchacza w stan skupienia. Drugi utwór („Rage” – ang. „wściekłość”) pozornie kontynuuje to, co pierwszy rozpoczął, ale pozory, jak wiadomo, mylą. Już sama nazwa mówi wiele o tym, co sączy się z głośników podczas tego utworu. Kolejno mamy do czynienia ze spokojnymi elementami dźwiękowymi ścieżki. Znalazł się wśród nich klasyk Jana Sebastiana Bacha w przekładzie Charlesa Gounoda - „Taxi (Ave Maria)”. „Jim's Parents (Abide With Me)” to jeden z niewielu momentów w filmie, kiedy bohaterowie mają chwile spokoju. Takiemu momentowi towarzyszy również utwór „A.M. 180” amerykańskiej grupy Grandaddy – jeśli o mnie chodzi, najsłabsze ogniwo w całym zestawieniu. I może pasuje do wydarzeń w filmie tudzież atmosfery, ale może psuć klimat ścieżki swoją „zabawkową” manierą (kto posłucha, ten zrozumie). Zaraz po najsłabszym następuje jeden z najsilniejszych – „Ending (Ascent)” mistrza i pioniera gatunku ambient – Briana Eno. Utwór, który miłośnicy muzyki mogą już znać, gdyż pochodzi z płyty Eno „Apollo - Atmospheres & Soundtracks” z 1983 roku. 42-sekundowy muzycznie zobrazowany sen, jakiego główny bohater doznał, jest jednym z najmroczniejszych momentów na całej płycie (obok „Search for Jim”). A jeśli ten potrafi zdołować, to z pomocą przyjdzie „In Paradisum” - Gabriela Fauré i Jeana Michela Nectouxa. John Murphy i jego trwający zaledwie 4 minuty i 19 sekund „In the House - In a Heartbeat” jest i tak najdłuższym utworem na płycie. I, podobnie jak scena w filmie, niesamowicie wciągającym. Płytę wieńczy seria utworów, które można określić tylko w jeden sposób – „uffffff”. Zero napięcia, zero obaw (wreszcie!) – ale, uwierzcie mi, że to jest akurat na plus. „Season Song” Blue States daje wrażenie jeszcze większej ulgi. Jeśli ktoś rozpoczął swoją przygodę z „28 dni później” od soundtracku, na pewno pomyślał w tym momencie, że film miał szczęśliwe zakończenie. Taki właśnie jest ten utwór. Tak właśnie kończy się ta płyta. Czy podobnie było z filmem, wolę nie zdradzać, choć wątpię, aby znalazł się ktoś, kto go jeszcze nie widział...

Ostatecznie rzec można, że ścieżka zasługuje na miano jednego z najlepszych soundtracków tej dekady. Bez cienia wątpliwości zasługuje na zainteresowanie. Zdecydowanie lepszy od kontynuacji – zarówno film, jak i ścieżka.

W ocenie uwzględnić muszę swoje, niestety, negatywne odczucia przy utworze Grandaddy. Mimo wszystko, jest to coś, co psuje mi całościowy obraz płyty – ale to tylko moje skromne zdanie.

AUTOR: HEX