LOST HIGHWAY

David Lynch, jeden z najbardziej utalentowanych twórców kina współczesnego, twórca niezapomnianego, wręcz kultowego Miasteczka Twin Peaks do kolejnej produkcji, jaką była Zaginiona Autostrada zaprosił do współpracy nieszablonowych twórców muzyki filmowej i nie tylko. Między innymi Angelo Badalamenti, twórcę ostrych, nieco przekoloryzowanych podkładów muzycznych, których klasycznym elementem podkreślającym styl kompozytora jest mieszanie gatunków muzycznych oraz narastające tempo tak zwanej monotonni muzycznej, które cechuje się ciągłym powtarzanie danego dźwięku przy akompaniamencie instrumentów jazzowych, Davida Bowie, z którym reżyser zaprzyjaźnił się na planie filmu „Twin Peaks – Ogniu Krocz Za Mną” a którego niesamowita barwa głosu tworzy charakterystyczne dla lat osiemdziesiątych utwory żywe, zaskakujące, często pop oraz wykonawców i kompozytorów zajmujących się nieco cięższą odmiana muzyki między innymi Rammsteina, kontrowersyjnego Mansona oraz speca od syntezatorów Trenta Trewora. Dzięki tym wykonawcom film szokuje i zadziwia nie tylko obrazem, ale również muzyką.

Warto zwrócić uwagę, iż osoby, które nie zapoznały się z twórczością reżysera nie znajdą tu dla siebie nic prócz kilku znanych szerszej publiczności wykonawców estradowych. Jednak wprawiony widz, któremu dane było obejrzeć a zarazem zrozumieć przesłanie filmu doceni ten niesamowity dobór twórców wokalno instrumentalnych. Zatem sekwencję otwiera i zamyka wspomniany wcześniej David Bowie, którego utwór na trwałe zachowuje się w pamięci, bowiem jest charakterystycznym dla danej produkcji utworem. Niestety niektóre utwory instrumentalne przypominają swoim ułożenie wcześniejsze produkcje Lyncha, między innymi utwór Mr. Eddy’s theme 1 i 2, które nachalnie próbują konkurować z podkładem muzycznym z miasteczka Twin Peaks. Co za tym idzie część instrumentalna jest o wiele gorsza od wokalnej, można jej zarzucić odtwórczość motywów filmowych. Cechuje ją szybkie tempo, potęgowana agresja i drapieżność, czasami monotonia zmieszana z ciągnącym się motywem przewodnim. Natomiast część wokalna jest niepowtarzalnym uzupełnieniem treści filmu, można by rzec, że dopowiedzeniem tworzącym spójną całość. Cechuje ją spontaniczność, u artystów preferujących cięższe brzmienie agresywność i zaskoczenie, czasami zauważalna przyzwolona łagodność dźwięku i słowa. Uważam siebie za zwolennika dźwięku przystępnego dla ucha, stonowanego, jednak wykonania artystów hard rockowych bardzo przypada mi do gustu. Dana ścieżka dźwiękowa spowodowała liczne użyczenia od tych wykonawców w podobnych produkcja, między innymi w remake’ach „Dom na nawiedzonym Wzgórzu” oraz produkcjach związanych bezpośrednio z kinem grozy. W ścieżce dźwiękowej słuchacz odkrywa sentencję wielogatunkowości podkładu muzycznego w filmie, utwory są absorbujące, wymowne. Oprócz wszelkiego rodzaju utworów oraz linii melodycznych, twórcy nie zapomnieli o kwestiach, które słyszymy w filmie, szeptach, drżeniu ciała, które poprzedzają nieliczne utwory, moim zdaniem jest to doskonałe rozwiązanie, które pozwala wczuć się w atmosferę nasilającej się grozy, napięcia i fascynacji dźwiękiem i słowem.

Jestem zaskoczony zachowaną płynnością i chronologią utworów zapisanych na ścieżce. Jest to dokładne odwzorowanie elementów muzycznych pojawiających się w filmie. Jedna z najlepszych ścieżek wokalno instrumentalnych w najlepszym wydaniu, pozycja obowiązkowa dla każdego kto szuka odpowiedzi na pytania zadane w filmie a zarazem dla każdego, kto chce zadać kolejne pytania. Owa pozycja uwydatni wasz gust melomana, uzupełni o wspaniałe utwory waszą kolekcje oraz przysporzy dawkę niezapomnianych emocji. Bo kto w końcu stwierdził, że tylko obraz z dźwiękiem może przerazić… Muzyka pogłębia lęk… Poczuj to na własnej skórze…

ZOBACZ RÓWNIEŻ

FILMY

DVD

CIEKAWOSTKI

SYLWETKI

DOWNLOAD

AUTOR: REQUIEM