DEMONY
 

	Demon (gr. daimon - dosł. ten, który coś rozdziela lub ten, który coś przydziela, także: nadprzyrodzona potęga, dola; łac. daemon) - istoty występujące w wielu wierzeniach ludowych i mitologiach i religiach, które zajmują pozycję pośrednią między bogami a ludźmi, między sferą ziemsko-ludzką, materialną a sferą boską, czysto duchową; istoty o cechach na wpół ludzkich, na wpół boskich; najczęściej są to nieprzyjazne człowiekowi duchy, związane pierwotnie z pojęciem nieczystości sakralnej. W religii greckiej demon to początkowo nieosobowa moc nadprzyrodzona, którą z czasem zaczęto wyobrażać sobie w postaci różnych duchów podrzędnych bogom. Pierwotnie pojęcie to miało charakter ambiwalentny, stanowiło zarówno pozytywne jak i negatywne określenie nadludzkiej istoty - demony bywały groźne, ale i dobrotliwe (jako takie pełniły na przykład funkcję duchów opiekuńczych - w takim rozumieniu pisali o demonach m.in. Platon, Sokrates, Heraklit). Od czasów Ksenokratesa, wraz z rozwojem koncepcji dualizmu, demony zaczęto utożsamiać przede wszystkim ze złem, bowiem wszelkie uwikłanie w materię uważano za złe (więc i istoty powiązane z materią choćby częściowo). W historii religii można zaobserwować, że często demonami stawały się zdegradowane bóstwa politeistyczne wyparte w toku rozwoju wierzeń z panteonu głównych bóstw. Często też podporządkowywano obcych bogów własnemu Bogu (w religiach monoteistycznych), degradując ich do poziomu demonów (dobrym przykładem takiego zjawiska jest „zdemonizowanie” Baala w Starym Testamencie). Na kształtowanie się demonologii w judaizmie (a za judaizmem w chrześcijaństwie i islamie) wielki wpływ miały irańskie wierzenia (manicheizm, mazdaizm i zaratusztrianizm). Demony w tych religiach także zajmują pośrednią pozycję między ludźmi a Bogiem. Od czasów św. Augustyna uznano je za istoty jednoznacznie złe i zidentyfikowano z diabłami. W wierzeniach słowiańskich wyróżniano następujące typy demonów: rusałki, południce, strzygi, topielice, latawce, płanetnicy, ubożęta i skrzaty oraz tzw. „bobo”. Sposoby przedstawiania demonów odzwierciedlały lęki oraz niebezpieczeństwa grożące człowiekowi, ale także nadzieje i sposoby obrony przed zagrożeniami (w przypadku demonów dobrotliwych). Jedno z najczęstszych wyobrażeń to demon o postaci drapieżnego zwierzęcia (otwarta paszcza z wielkimi zębami, ogromne oczy, ostre pazury), pojawiający się w nocy w miejscach budzących grozę. Napada jak dzikie zwierzę, przynosząc śmierć, zagrożenie, niszcząc materialne podstawy bytu. Czasem demony w takiej postaci utożsamiane są z groźnymi zjawiskami przyrody oraz niebezpiecznymi impulsami wypływającymi z wewnętrznej natury człowieka (głównie z agresją i popędem seksualnym, wykraczającymi poza normy kulturowe; przykładem może być kozioł-diabeł jako symbol nieokiełznanej seksualności). Demony często pełnią także funkcję strażników, chroniących określone terytorium w imieniu jego „pana”. Takie demony najczęściej przedstawiano w postaci pól ludzkiej, pół zwierzęcej. Tak właśnie pierwotnie wyobrażano sobie cherubiny, strażników raju. Ponadto wiele wyobrażeń demonicznych odwołuje się do postaci, które na ogół są człowiekowi życzliwe, a szkodzą mu jedynie w słusznym gniewie; demony często też wiąże się z postaciami zmarłych, niebezpiecznymi duchami przodków. Przed demonami mają chronić m.in. amulety, specjalne zaklęcia, ofiary błagalne. Według założeń spirytyzmu demon to określenie ducha trzeciego rzędu.
	Bobo - demon z wierzeń prasłowiańskich. Miał wiele innych imion, jak chociażby Buba, Buka, Bubbul, Macha, Matoha, Motolica. Nazywano go również Kasznej i Kosznej, a potem lud począł mówić Kościej, bo przecież był to "kościany mąż straszliwy". Bobo towarzyszył spotkaniom czarownic na Łysej Górze i może dlatego często mówiono nań jako o dozorcy czarownic. Jeżeli czarownice chciały skrzywdzić poczciwego człowieka, wtenczas Bobo ukazywał im się jako kozioł i wtedy przerażone jego strasznym wyglądem uciekały na miotłach. Czyniły to w takim popłochu, że łamały ręce, nogi lub ginęły, spadając na ziemię. Spotykała je kara dlatego, bo miały szkodzić swoimi czarami tylko ludziom złym. Płanetnik - (chmurnik, obłocznik) postać z wierzeń starożytnych Polan i południowych Słowian, życzliwy duch powietrzny. Wierzono, że Płanetnik opiekuje się chmurami, zsyła deszcz i grad, napełnia wodami rzeki, ciska pioruny. Płanetnikami zostawały dusze zmarłych nagłą śmiercią i samobójców (głównie wisielców i topielców). Przychylność płanetników można było zdobyć rzucając mąkę na wiatr lub do ognia. Płanetnikami nazywano także ludzi przeprowiadających pogodę. Rusałki - zwane też boginkami, to mitologii słowiańskiej pomniejsze boginie wody. Porównywalne do wodnych nimf greckich. Mieszkały w rzekach i jeziorach. Miały długie włosy, nosiły wieńce z kwiatów i powłóczyste białe szaty, ale też często preferowały absolutną nagość. Najczęściej milczały, ale potrafiły pięknie śpiewać. Wychodziły z wody w nocy, aby tańczyć w świetle księżyca. Ich świętym drzewem był jawor. Ich święto było na początku maja - tak zwany Tydzień Rusałek - wychodziły wtedy z wody w dzień i siadywały na jaworowych gałeziach. Ludzie świętowali wtedy odpoczynkiem od pracy i pływaniem. Był to pierwszy czas w roku, kiedy można i wolno było się kąpać. Rusałki potrafiły ukarać za nieposłuszeństwo kobiety, które pracowały w tym czasie. Rusałką mogła stać się kobieta, która jeszcze się w nikim nie zdążyła zakochać. Jeśli w nocy natknęła się na korowód rusałek, zostawała jedną z nich. Nie mogła wrócić potem do domu, tylko przyglądała się z daleka swemu obejściu. Następnego ranka jej rodzina znajdywała porzucony wianek koło domu. Rusałki bywały niebezpieczne dla mężczyzn, których wabiły pięknym śpiewem. Mężczyzna zwabiony przez rusałki tonął w wodzie albo zostawał zatańczony na śmierć. Ubożę - postać z wierzeń starożytnych Słowian, duch domowy, współczesny skrzat. Abaddon (od hebrajskiego Abaddon - niszczyciel, w wersji greckiej: Apollyon) - anioł zagłady opisany w Apokalipsie św. Jana (9,11) jako anioł przepaści, który wyłania się z otchłani jako książę czeluści piekielnych. Także w ogóle anioł czeluści (otchłani), władca demonów. W Starym Testamencie i innych pismach żydowskich nazwy Abbadon używa się na określenie świata podziemnego – otchłani piekielnej; u niektórych rabinów jest to najgłębsze miejsce w piekle. Abaddon w Biblii jest Aniołem czeluści i sługą Boga, w okultyzmie jednak i w pismach niekanonicznych jest aniołem zła. Postać znana także w nowożytnej literaturze. W Mesjadzie Friedricha Gottlieba Klopstocka występuje w pierwszych pieśniach diabeł imieniem Abaddona, który żałuje, że odstąpił od Boga. Ujęcie poety wywołało w swoim czasie w świecie uczonych żywą dyskusję nad ostatecznymi losami tego złego anioła. Klopstock sam nie uważał za stosowne wspomnieć w ostatnich pieśniach o jego ułaskawieniu w dniu ostatecznego sądu. Belzebub (heb: "Władca much") - to hebrajskie imię demona. Spotykamy się z nim w ewangeliach, kiedy to niektórzy Żydzi oskarżają Jezusa, że "mocą Belzebuba, władcy złych duchów, wyrzuca złe duchy" (Łk 11, 15). Prawdopodobnie imię Belzebub pochodzi od imienia babilońskiego boga Bela. Lilith - mezopotamski demon porywający dzieci. Postać ta bywa nazywana pierwszą żoną biblijnego Adama. Być może Lilith ma związak z Inanną, sumeryjską boginią wojny i przyjemności seksualnej. Istnieje wiele odmian mitu o Lilith: Hieronim łączył ją z grecką Lamią - libijską królową związaną z Zeusem. Gdy Zeus porzucił Lamię, Hera porwała jej dzieci, co z kolei było powodem porywania obcych dzieci przez Lamię. Jej pierwotne sumeryjskie imię brzmiało "Lilitu", a tłuamczenie z hebrajskiego, "?????" brzmi "Lilith", "Lillith" lub "Lilit". Imię Lillith występuje jedynie raz w Starym Testamencie: Izajasza 34:14 - "I zabieżą czarci dzikim mężom, i kosmacz będzie wołał jeden na drugiego: tam legała jędza i znalazła sobie pokój." Niektórzy też interpretują ustęp Księgi Rodzaju 1:27 – "I stworzył Bóg człowieka na wyobrażenie swoje: na wyobrażenie Boże stworzył go: mężczyznę i białą głowę stworzy je" – jako że Ewa została dopiero stworzona z żebra Adama, miał on żonę przed Ewą i to mogłaby być Lilith. Aczkolwiek, ta rozbieżność wyjaśniana jest często niedbałym połączeniem dwóch biblijnych opisów kosmogonicznych: Rdz. 1:26 i 2:27. Imię Lilith występuje również w Rękopisach z Qumran - w ustępach opartych na Księdze Izajasza oraz w różnych miejscach Talmudu i Zoharu. Pierwszy jasny opis Lilith jako żony Adama zawiera anonimowe dzieło średniowieczne Alfabet Ben-Sira. Według tekstu została stworzona mniej więcej w tym samym czasie, co Adam - lecz nie z żebra. Nie zgodziła się ze służalczą rolą (prawdopodobnie podczas stosunku płciowego) i porzuciła męża. Opuściwszy Raj urodziła Liliny (?) poczęte z Adamem, które również porywały dzieci. Adam błagał Boga o przyprowadzenie Lilith z powrotem. Zostały za nią wysłane trzy anioły: Senoy, Sansenoy i Semangelof. Zagroziły one zabijaniem setnej części dzieci Lilith każdego dnia, póki ta nie powróci do Raju. Lilith w odpowiedzi obiecała że będzie składać ofiary z potomków Adama i Ewy (będą jedynie ocaleni ci, który noszą amulet z imionami trzech wspomnianych aniołów). Do Raju nigdy nie powróciła. Historia biblijnej Lilith jest podobna do mezopotamskiego mitu, w którym demon zabijał dzieci. Noszenie amuletów z imionami trzech aniołów stało się powszechnym zwyczajem chronienia dzieci w średniowiecznej tradycji żydowskiej. Legenda ta została omyłkowo dodana do anglojęzycznej księgi rabinicznej - autor uznawał każde starożytne dzieło czytane w społeczności żydowskiej jako pracę rabiniczną. Jakkolwiek - pomimo powszechnego przekonania - Alfabet Ben-Sira nie jest źródłem religijnym. Jest raczej zbiorem satyrycznych (wręcz perwersyjnych) opowiadań o postaciach Biblii i Talmudu. Współcześni historycy nie są pewni co do pierwotnego zamiaru dzieła, jednak mogło ono być po prostu zbiorem historii antychrześcijańskich albo satyrą Judaizmu. Behemot - nie przetłumaczone imię zwierzęcia wspomnianego w Księdze Hioba, 40:15. Przedstawiony jako postać podobna do hipopotama, słonia albo dinozaura. Najprawdopodobniej, bhemôth to liczba mnoga słowa bhemah, znaczącego "zwierzę", "bestię" w jęz. hebrajskim, co sugeruje że stworzenie jest wielkości kilku zwierząt. Behemot jest pierwszym niepokonywanym potworem Ziemi (podobnie jak Lewiatan będący pierwszym potworem wód morskich) nie jest on po prostu wielkim hipopotamem, a "(...) początkiem dróg Bożych, który go uczynił, przyłoży miecz swój." (Hioba 40:14-Wujek, 40:19-Vulgata). Według midraszu, niemożliwym jest pokonanie Behemota przez kogokolwiek z wyjątkiem jego Twórcy - w tym przypadku Jahwe. Późniejsza tradycja Żydowska głosi, że na uczcie na Końcu Świata, Behemot zostanie podany razem z Lewiatanem i Zizem. Hebrajski Behemot jest utożsamiany z perskim Hadhayosh. W przenośni: behemot - coś niewyobrażalnie wielkiego. Lucyfer (łac. lux: światło oraz ferre: nieść - niosący światło) - w dawnym Rzymie nazwa Jutrzenki-Wenus, gwiazdy zarannej. Wg Biblii i tradycji chrześcijańskiej Lucyfer to imię zbuntowanego przeciw Bogu anioła, który sprzeciwił się stworzeniu kobiety. Został za to strącony do piekieł i stał się ich władcą, księciem ciemności, szatanem, przeklętym po wsze czasy przywódcą hord piekielnych. Przed upadkiem był jednym z najwyższych rangą aniołów i zasiadał po lewicy Boga. Z tego miejsca zrzucił go archanioł Michał. Według apokryfów Lucyfer i archanioł Michał stoczyli walkę w gwiazdozbiorze Wielkiej Niedźwiedzicy. Lucyfer przegrał i został przykuty do słupów w piekle łańcuchami, które nieustannie próbuje zerwać. Pierwotnie imię to odnosiło się w Biblii do Nabuchodonozora II (którego mylono tu z Nabonidem). W XII w. istniała sekta Lucyferianów, którzy wierzyli, że ostatecznie Lucyfer zwycięży archanioła Michała. Nelchael - upadły anioł należący niegdyś do Chóru Tronów. Anioł ten zajmował się nauczaniem matematyki i nauk fizycznych.
	W mitologii chrześcijańskiej upadły anioł to anioł wypędzony z nieba za sprzeciwienie się Bogu lub powstanie przeciwko Niemu. Po Pierwszej Wojnie w Niebie wielu aniołów zostało wypędzonych stając się upadłymi aniołami. Najbardziej znanym upadłym aniołem jest Lucyfer; mimo to słowo Lucyfer nigdzie w Biblii nie odnosi się bezpośrednio do upadłego anioła. Zgodnie z wierzeniami chrześcijańskimi upadłe anioły krążą po ziemi aż do dnia Sądu Ostatecznego, wtedy zostają zesłane do piekła. Istnieje parę hipotez i mitów tłumaczących przyczyny upadku aniołów. Większość z nich opiera się o posiadanie przez anioły wolnej woli, odczuwania pożądania lub dumy, lub niezrozumienia działania Boga. Ta hipoteza opiera się na założeniu, że Bóg ma dwa przeciwstawne oblicza, jako że jest wszechwiedzący i jego blask jest potężny. Pierwsze oblicze to oblicze boskie lub 'świetliste', drugie to oblicze cieniste lub 'ciemne'. Jeśli śmiertelnicy mogliby zobaczyć świetliste oblicze Boga zostaliby natychmiast spopieleni przez Jego blask. Według tej hipotezy ciemne oblicze Boga służyło Mu do komunikacji ze śmiertelnikami. W miarę ewolucji Judaizmu ewoluowały również oblicza Boga. Oblicze cieniste stało się najpierw Słowem Boga, następnie Głosem oraz ostatecznie stało się samo w sobie istotą dysponującą wolną wolą. Nastąpiło zupełne rozdzielenie oblicz, istota powstała z cienistego oblicza zaczęła ingerować w te czyny śmiertelników które reprezentują ciemną stronę natury: zniszczenie, zdradę, kuszenie, itd. Spowodowało to powstanie tego, co wielu nazywa Szatanem. Hipoteza ta postawiona przez Orygenesa z Aleksandrii jednego z Ojców Kościoła Chreścijańskiego. Orygenes wierzył, że Bóg stworzył wszystkie anioły równymi i wolnymi. Jednak przez posiadanie wolnej woli część aniołów zaczęła oddalać się od Boga z własnego wyboru. Orygenes stwerdził, że anioły, które oddaliły się najmniej pozostały w bezpośrednim otoczeniu Boga, te które oddaliły się bardziej stały się Aniołami (najniższa ranga wśród aniołów). Anioły, które oddaliły się jeszcze bardziej stały się ludźmi, te które oddaliły się najbardziej stały się aniołami upadłymi lub demonami - te anioły utworzyły piekło. Orygenes stwierdza metaforycznie, że pomimo, że anioły te upadły i stały się ludźmi lub demonami, nie cała nadzieja jest stracona ponieważ ludzie mogą stać się aniołami, również demony mogą odzyskać swój poprzedni anielski wygląd. Dla równowagi anioły mogą upaść aby stać się ludźmi oraz, jeśli są wystarczająco zdeprawowane, demonami. Ta hipoteza wywodzi się z serii ksiąg zatytułowanych Trzy Księgi Enocha, seria ta wywodzi się z tekstów Starego Testamentu. Według hipotezy Bóg poprosił grupę wybranych aniołów o pomoc Archaniołom przy tworzeniu Edenu. Grupa ta została nazwana Obserwatorami. Obserwatorzy zesłani na ziemię zostali oczarowani przez córy ludzi, zaczęli wyjawiać ludziom sekrety niebios takie jak ruchy ciał niebieskich (Astrologia), sztukę wytwarzania broni, wyjawili również sztukę ozdabiania ciała makijażem oraz perfumami (Próżność). Obserwatorzy zakochali się w kobietach, część z nich posiadło żony, z tych związków powstały istoty będące połączeniem anioła i człowieka. To rozgniewało Boga tak bardzo, że wygnał Obserwatorów z nieba i uczynił ich śmiertelnymi lub demonami. Bóg zesłał potop na ziemię aby ją oczyścić ze zniszczeń spowodowanych przez potomków Obserwatorów. Anioły znane z imienia, które były Obserwatorami to między innymi Semyazza, Samael oraz Azazel. Pojedyńczy wers z Księgi Stworzenia w Starym Testamencie wspomina o tym wydarzeniu, ale jest to jedyna wzmianka. Gdy Bóg stworzył człowieka, uznał go za swoje najdoskonalsze dzieło. Nakazał aniołom pokłonić się człowiekowi. Jednak część aniołów odmówiła pokłonienia się istocie utworzonej z prochu, gdyż sami byli zbudowani z bardziej szlachetnych składników (np. ognia). Zbuntowali się przeciw Bogu, za co zostali wygnani z Nieba.
	LISTA UPADŁYCH ANIOŁÓW:
	PIERWSZY KRĄG: - Serafy: Abaddon, Asmodeus, Astaroth, Leviathan, Lucyfer, Samael, Semyazza - Cherubiny: Salikotal, Azazel, Belzebub, Balberith, Lauviah, Marou - Trony: Gressil, Focalor, Forneas, Murmur, Nelchael, Pruflas, Raum, Sonneillon, Verrine
	DRUGI KRĄG: - Władczy: Balam, Marchosias, Nilaihah, Oeillet, Paimon, Rosier - Cnotliwi: Agares, Ariel, Barbiel, Barbatos, Beliar, Pusron, Sealiah, Senciner,  Uziel - Potężni: Amy,  Beleth, Carnivean, Carreau,  Goap,  Procell,  Vual,  Wall
	TRZECI KRĄG: - Książęta: Belphegor, Imamiah, Nisroch, Nithael, Verrier - Archaniołowie: Ananael, Basasael, Mephistopheles, Rimmon, Rumjal, Sarfael, Zagiel - Aniołowie: Arakiba, Araqiel, Araxiel, Arioch, Armans, Asael, Asbeel, Astoreth, Caim, Iuvart
	INNI: - Adirael, Armaros, Atarculph, Azael, Azaradel, Azibeel, Azkeel, Azza, Badariel, Baraqel, Batarel, Batarjal, Busasejal, Chobaliel, Dagon, Daniel, Ertrael, Exael, Ezeqeel, Flauros, Gadreel, Gurson, Hakael, Hosampsich,  Iomuel, Jeqon, Jetrel, Junier, Kasdaye, Kasbeel, Kokabel, Mammon, Moloch, Mulciber, Omiel, Orus, Penemue, Phenex, Regent, Rimmon, Rugziel, Sameveel, Samsapeel, Samsawiel, Saraknyal, Sariel, Shaftiel, Shamsiel, Simapesiel, Tabaet, Tamiel, Thammuz,  Thausael, Tiril, Tumael, Turael, Urakabarameel, Xaphon, Yomyael, Zavebe
	AUTOR: SATANIST