DEMONY
|
Demon
(gr. daimon - dosł. ten, który coś rozdziela lub ten, który coś przydziela,
także: nadprzyrodzona potęga, dola; łac. daemon) - istoty występujące w wielu
wierzeniach ludowych i mitologiach i religiach, które zajmują pozycję pośrednią
między bogami a ludźmi, między sferą ziemsko-ludzką, materialną a sferą boską,
czysto duchową; istoty o cechach na wpół ludzkich, na wpół boskich; najczęściej
są to nieprzyjazne człowiekowi duchy, związane pierwotnie z pojęciem
nieczystości sakralnej. W religii greckiej demon to początkowo
nieosobowa moc nadprzyrodzona, którą z czasem zaczęto wyobrażać sobie w postaci
różnych duchów podrzędnych bogom. Pierwotnie pojęcie to miało charakter
ambiwalentny, stanowiło zarówno pozytywne jak i negatywne określenie nadludzkiej
istoty - demony bywały groźne, ale i dobrotliwe (jako takie pełniły na przykład
funkcję duchów opiekuńczych - w takim rozumieniu pisali o demonach m.in. Platon,
Sokrates, Heraklit). Od czasów Ksenokratesa, wraz z rozwojem koncepcji dualizmu,
demony zaczęto utożsamiać przede wszystkim ze złem, bowiem wszelkie uwikłanie w
materię uważano za złe (więc i istoty powiązane z materią choćby częściowo). W historii religii można zaobserwować, że
często demonami stawały się zdegradowane bóstwa politeistyczne wyparte w toku
rozwoju wierzeń z panteonu głównych bóstw. Często też podporządkowywano obcych
bogów własnemu Bogu (w religiach monoteistycznych), degradując ich do poziomu
demonów (dobrym przykładem takiego zjawiska jest „zdemonizowanie” Baala w Starym
Testamencie). Na kształtowanie się demonologii w
judaizmie (a za judaizmem w chrześcijaństwie i islamie) wielki wpływ miały
irańskie wierzenia (manicheizm, mazdaizm i zaratusztrianizm). Demony w tych
religiach także zajmują pośrednią pozycję między ludźmi a Bogiem. Od czasów św.
Augustyna uznano je za istoty jednoznacznie złe i zidentyfikowano z diabłami. W wierzeniach słowiańskich wyróżniano
następujące typy demonów: rusałki, południce, strzygi, topielice, latawce,
płanetnicy, ubożęta i skrzaty oraz tzw. „bobo”. Sposoby przedstawiania demonów
odzwierciedlały lęki oraz niebezpieczeństwa grożące człowiekowi, ale także
nadzieje i sposoby obrony przed zagrożeniami (w przypadku demonów dobrotliwych). Jedno z najczęstszych wyobrażeń to demon
o postaci drapieżnego zwierzęcia (otwarta paszcza z wielkimi zębami, ogromne
oczy, ostre pazury), pojawiający się w nocy w miejscach budzących grozę. Napada
jak dzikie zwierzę, przynosząc śmierć, zagrożenie, niszcząc materialne podstawy
bytu. Czasem demony w takiej postaci utożsamiane są z groźnymi zjawiskami
przyrody oraz niebezpiecznymi impulsami wypływającymi z wewnętrznej natury
człowieka (głównie z agresją i popędem seksualnym, wykraczającymi poza normy
kulturowe; przykładem może być kozioł-diabeł jako symbol nieokiełznanej
seksualności). Demony często pełnią także funkcję
strażników, chroniących określone terytorium w imieniu jego „pana”. Takie demony
najczęściej przedstawiano w postaci pól ludzkiej, pół zwierzęcej. Tak właśnie
pierwotnie wyobrażano sobie cherubiny, strażników raju. Ponadto wiele wyobrażeń demonicznych
odwołuje się do postaci, które na ogół są człowiekowi życzliwe, a szkodzą mu
jedynie w słusznym gniewie; demony często też wiąże się z postaciami zmarłych,
niebezpiecznymi duchami przodków. Przed demonami mają chronić m.in.
amulety, specjalne zaklęcia, ofiary błagalne. Według założeń spirytyzmu demon to
określenie ducha trzeciego rzędu.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Bobo
- demon z wierzeń prasłowiańskich. Miał wiele innych imion, jak chociażby Buba, Buka, Bubbul, Macha, Matoha, Motolica. Nazywano go również Kasznej i
Kosznej, a potem lud począł mówić Kościej, bo przecież był to "kościany mąż
straszliwy". Bobo towarzyszył spotkaniom czarownic na Łysej Górze i może dlatego
często mówiono nań jako o dozorcy czarownic. Jeżeli czarownice chciały
skrzywdzić poczciwego człowieka, wtenczas Bobo ukazywał im się jako kozioł i
wtedy przerażone jego strasznym wyglądem uciekały na miotłach. Czyniły to w
takim popłochu, że łamały ręce, nogi lub ginęły, spadając na ziemię. Spotykała
je kara dlatego, bo miały szkodzić swoimi czarami tylko ludziom złym.
Płanetnik
- (chmurnik, obłocznik) postać
z wierzeń starożytnych Polan i południowych Słowian, życzliwy duch powietrzny.
Wierzono, że Płanetnik opiekuje się chmurami, zsyła deszcz i grad, napełnia
wodami rzeki, ciska pioruny. Płanetnikami zostawały dusze zmarłych nagłą
śmiercią i samobójców (głównie wisielców i topielców). Przychylność płanetników
można było zdobyć rzucając mąkę na wiatr lub do ognia. Płanetnikami nazywano
także ludzi przeprowiadających pogodę.
Rusałki
- zwane też boginkami, to mitologii słowiańskiej pomniejsze boginie wody.
Porównywalne do wodnych nimf greckich. Mieszkały w rzekach i jeziorach. Miały
długie włosy, nosiły wieńce z kwiatów i powłóczyste białe szaty, ale też często
preferowały absolutną nagość. Najczęściej milczały, ale potrafiły pięknie
śpiewać. Wychodziły z wody w nocy, aby tańczyć w świetle księżyca.
Ich świętym drzewem był jawor. Ich święto było na początku maja - tak zwany
Tydzień Rusałek - wychodziły wtedy z wody w dzień i siadywały na jaworowych
gałeziach. Ludzie świętowali wtedy odpoczynkiem od pracy i pływaniem. Był to
pierwszy czas w roku, kiedy można i wolno było się kąpać. Rusałki potrafiły
ukarać za nieposłuszeństwo kobiety, które pracowały w tym czasie.
Rusałką mogła stać się kobieta, która jeszcze się w nikim nie zdążyła zakochać.
Jeśli w nocy natknęła się na korowód rusałek, zostawała jedną z nich. Nie mogła
wrócić potem do domu, tylko przyglądała się z daleka swemu obejściu. Następnego
ranka jej rodzina znajdywała porzucony wianek koło domu.
Rusałki bywały niebezpieczne dla mężczyzn, których wabiły pięknym śpiewem.
Mężczyzna zwabiony przez rusałki tonął w wodzie albo zostawał zatańczony na
śmierć.
Ubożę
- postać z wierzeń starożytnych Słowian, duch domowy, współczesny skrzat.
Abaddon
(od hebrajskiego Abaddon - niszczyciel, w wersji greckiej: Apollyon) -
anioł zagłady opisany w Apokalipsie św. Jana (9,11) jako anioł przepaści, który
wyłania się z otchłani jako książę czeluści piekielnych.
Także w ogóle anioł czeluści (otchłani), władca demonów.
W Starym Testamencie i innych pismach żydowskich nazwy Abbadon używa się na
określenie świata podziemnego – otchłani piekielnej; u niektórych rabinów jest
to najgłębsze miejsce w piekle.
Abaddon w Biblii jest Aniołem czeluści i sługą Boga, w okultyzmie jednak i w
pismach niekanonicznych jest aniołem zła.
Postać znana także w nowożytnej literaturze. W Mesjadzie Friedricha Gottlieba
Klopstocka występuje w pierwszych pieśniach diabeł imieniem Abaddona, który
żałuje, że odstąpił od Boga. Ujęcie poety wywołało w swoim czasie w świecie
uczonych żywą dyskusję nad ostatecznymi losami tego złego anioła. Klopstock sam
nie uważał za stosowne wspomnieć w ostatnich pieśniach o jego ułaskawieniu w
dniu ostatecznego sądu.
Belzebub
(heb: "Władca much") - to hebrajskie imię demona. Spotykamy się z nim w
ewangeliach, kiedy to niektórzy Żydzi oskarżają Jezusa, że "mocą Belzebuba,
władcy złych duchów, wyrzuca złe duchy" (Łk 11, 15). Prawdopodobnie imię
Belzebub pochodzi od imienia babilońskiego boga Bela.
Lilith
- mezopotamski demon porywający dzieci. Postać ta bywa nazywana pierwszą
żoną biblijnego Adama. Być może Lilith ma związak z Inanną, sumeryjską boginią
wojny i przyjemności seksualnej.
Istnieje wiele odmian mitu o Lilith: Hieronim łączył ją z grecką Lamią -
libijską królową związaną z Zeusem. Gdy Zeus porzucił Lamię, Hera porwała jej
dzieci, co z kolei było powodem porywania obcych dzieci przez Lamię.
Jej pierwotne sumeryjskie imię brzmiało "Lilitu", a tłuamczenie z hebrajskiego,
"?????" brzmi "Lilith", "Lillith" lub "Lilit".
Imię Lillith występuje jedynie raz w Starym Testamencie: Izajasza 34:14 - "I
zabieżą czarci dzikim mężom, i kosmacz będzie wołał jeden na drugiego: tam
legała jędza i znalazła sobie pokój."
Niektórzy też interpretują ustęp Księgi Rodzaju 1:27 – "I stworzył Bóg człowieka
na wyobrażenie swoje: na wyobrażenie Boże stworzył go: mężczyznę i białą głowę
stworzy je" – jako że Ewa została dopiero stworzona z żebra Adama, miał on żonę
przed Ewą i to mogłaby być Lilith. Aczkolwiek, ta rozbieżność wyjaśniana jest
często niedbałym połączeniem dwóch biblijnych opisów kosmogonicznych: Rdz. 1:26
i 2:27.
Imię Lilith występuje również w Rękopisach z Qumran - w ustępach opartych na
Księdze Izajasza oraz w różnych miejscach Talmudu i Zoharu.
Pierwszy jasny opis Lilith jako żony Adama zawiera anonimowe dzieło
średniowieczne Alfabet Ben-Sira. Według tekstu została stworzona mniej więcej w
tym samym czasie, co Adam - lecz nie z żebra. Nie zgodziła się ze służalczą rolą
(prawdopodobnie podczas stosunku płciowego) i porzuciła męża. Opuściwszy Raj
urodziła Liliny (?) poczęte z Adamem, które również porywały dzieci. Adam błagał
Boga o przyprowadzenie Lilith z powrotem. Zostały za nią wysłane trzy anioły:
Senoy, Sansenoy i Semangelof. Zagroziły one zabijaniem setnej części dzieci
Lilith każdego dnia, póki ta nie powróci do Raju. Lilith w odpowiedzi obiecała
że będzie składać ofiary z potomków Adama i Ewy (będą jedynie ocaleni ci, który
noszą amulet z imionami trzech wspomnianych aniołów). Do Raju nigdy nie
powróciła.
Historia biblijnej Lilith jest podobna do mezopotamskiego mitu, w którym demon
zabijał dzieci. Noszenie amuletów z imionami trzech aniołów stało się
powszechnym zwyczajem chronienia dzieci w średniowiecznej tradycji żydowskiej.
Legenda ta została omyłkowo dodana do anglojęzycznej księgi rabinicznej - autor
uznawał każde starożytne dzieło czytane w społeczności żydowskiej jako pracę
rabiniczną. Jakkolwiek - pomimo powszechnego przekonania - Alfabet Ben-Sira nie
jest źródłem religijnym. Jest raczej zbiorem satyrycznych (wręcz perwersyjnych)
opowiadań o postaciach Biblii i Talmudu. Współcześni historycy nie są pewni co
do pierwotnego zamiaru dzieła, jednak mogło ono być po prostu zbiorem historii
antychrześcijańskich albo satyrą Judaizmu.
Behemot
- nie przetłumaczone imię zwierzęcia wspomnianego w Księdze Hioba, 40:15.
Przedstawiony jako postać podobna do hipopotama, słonia albo dinozaura.
Najprawdopodobniej, bhemôth to liczba mnoga słowa bhemah, znaczącego "zwierzę",
"bestię" w jęz. hebrajskim, co sugeruje że stworzenie jest wielkości kilku
zwierząt. Behemot jest pierwszym niepokonywanym potworem Ziemi (podobnie jak
Lewiatan będący pierwszym potworem wód morskich) nie jest on po prostu wielkim
hipopotamem, a "(...) początkiem dróg Bożych, który go uczynił, przyłoży miecz
swój." (Hioba 40:14-Wujek, 40:19-Vulgata).
Według midraszu, niemożliwym jest pokonanie Behemota przez kogokolwiek z
wyjątkiem jego Twórcy - w tym przypadku Jahwe. Późniejsza tradycja Żydowska
głosi, że na uczcie na Końcu Świata, Behemot zostanie podany razem z Lewiatanem
i Zizem. Hebrajski Behemot jest utożsamiany z perskim Hadhayosh.
W przenośni: behemot - coś niewyobrażalnie wielkiego.
Lucyfer
(łac. lux: światło oraz ferre: nieść - niosący światło) - w dawnym
Rzymie nazwa Jutrzenki-Wenus, gwiazdy zarannej.
Wg Biblii i tradycji chrześcijańskiej Lucyfer to imię zbuntowanego przeciw Bogu
anioła, który sprzeciwił się stworzeniu kobiety. Został za to strącony do
piekieł i stał się ich władcą, księciem ciemności, szatanem, przeklętym po wsze
czasy przywódcą hord piekielnych. Przed upadkiem był jednym z najwyższych rangą
aniołów i zasiadał po lewicy Boga. Z tego miejsca zrzucił go archanioł Michał.
Według apokryfów Lucyfer i archanioł Michał stoczyli walkę w gwiazdozbiorze
Wielkiej Niedźwiedzicy. Lucyfer przegrał i został przykuty do słupów w piekle
łańcuchami, które nieustannie próbuje zerwać. Pierwotnie imię to odnosiło się w
Biblii do Nabuchodonozora II (którego mylono tu z Nabonidem).
W XII w. istniała sekta Lucyferianów, którzy wierzyli, że ostatecznie Lucyfer
zwycięży archanioła Michała.
Nelchael
- upadły anioł należący niegdyś
do Chóru Tronów. Anioł ten zajmował się nauczaniem matematyki i nauk fizycznych.
|
|
|
|
|
|
W mitologii chrześcijańskiej upadły anioł to anioł wypędzony z nieba za
sprzeciwienie się Bogu lub powstanie przeciwko Niemu. Po Pierwszej Wojnie w
Niebie wielu aniołów zostało wypędzonych stając się upadłymi aniołami. Najbardziej znanym upadłym aniołem jest
Lucyfer; mimo to słowo Lucyfer nigdzie w Biblii nie odnosi się bezpośrednio do
upadłego anioła. Zgodnie z wierzeniami chrześcijańskimi upadłe anioły krążą po
ziemi aż do dnia Sądu Ostatecznego, wtedy zostają zesłane do piekła. Istnieje parę hipotez i mitów
tłumaczących przyczyny upadku aniołów. Większość z nich opiera się o posiadanie
przez anioły wolnej woli, odczuwania pożądania lub dumy, lub niezrozumienia
działania Boga. Ta hipoteza opiera się na założeniu, że
Bóg ma dwa przeciwstawne oblicza, jako że jest wszechwiedzący i jego blask jest
potężny. Pierwsze oblicze to oblicze boskie lub 'świetliste', drugie to oblicze
cieniste lub 'ciemne'. Jeśli śmiertelnicy mogliby zobaczyć świetliste oblicze
Boga zostaliby natychmiast spopieleni przez Jego blask. Według tej hipotezy ciemne oblicze Boga
służyło Mu do komunikacji ze śmiertelnikami. W miarę ewolucji Judaizmu
ewoluowały również oblicza Boga. Oblicze cieniste stało się najpierw Słowem
Boga, następnie Głosem oraz ostatecznie stało się samo w sobie istotą
dysponującą wolną wolą. Nastąpiło zupełne rozdzielenie oblicz, istota powstała z
cienistego oblicza zaczęła ingerować w te czyny śmiertelników które reprezentują
ciemną stronę natury: zniszczenie, zdradę, kuszenie, itd. Spowodowało to
powstanie tego, co wielu nazywa Szatanem. Hipoteza ta postawiona przez Orygenesa z
Aleksandrii jednego z Ojców Kościoła Chreścijańskiego. Orygenes wierzył, że Bóg
stworzył wszystkie anioły równymi i wolnymi. Jednak przez posiadanie wolnej woli
część aniołów zaczęła oddalać się od Boga z własnego wyboru. Orygenes stwerdził,
że anioły, które oddaliły się najmniej pozostały w bezpośrednim otoczeniu Boga,
te które oddaliły się bardziej stały się Aniołami (najniższa ranga wśród
aniołów). Anioły, które oddaliły się jeszcze bardziej stały się ludźmi, te które
oddaliły się najbardziej stały się aniołami upadłymi lub demonami - te anioły
utworzyły piekło. Orygenes stwierdza metaforycznie, że
pomimo, że anioły te upadły i stały się ludźmi lub demonami, nie cała nadzieja
jest stracona ponieważ ludzie mogą stać się aniołami, również demony mogą
odzyskać swój poprzedni anielski wygląd. Dla równowagi anioły mogą upaść aby
stać się ludźmi oraz, jeśli są wystarczająco zdeprawowane, demonami. Ta hipoteza wywodzi się z serii ksiąg
zatytułowanych Trzy Księgi Enocha, seria ta wywodzi się z tekstów Starego
Testamentu. Według hipotezy Bóg poprosił grupę wybranych aniołów o pomoc
Archaniołom przy tworzeniu Edenu. Grupa ta została nazwana Obserwatorami.
Obserwatorzy zesłani na ziemię zostali oczarowani przez córy ludzi, zaczęli
wyjawiać ludziom sekrety niebios takie jak ruchy ciał niebieskich (Astrologia),
sztukę wytwarzania broni, wyjawili również sztukę ozdabiania ciała makijażem
oraz perfumami (Próżność). Obserwatorzy zakochali się w kobietach, część z nich
posiadło żony, z tych związków powstały istoty będące połączeniem anioła i
człowieka. To rozgniewało Boga tak bardzo, że wygnał Obserwatorów z nieba i
uczynił ich śmiertelnymi lub demonami. Bóg zesłał potop na ziemię aby ją
oczyścić ze zniszczeń spowodowanych przez potomków Obserwatorów. Anioły znane z
imienia, które były Obserwatorami to między innymi Semyazza, Samael oraz Azazel.
Pojedyńczy wers z Księgi Stworzenia w Starym Testamencie wspomina o tym
wydarzeniu, ale jest to jedyna wzmianka. Gdy Bóg stworzył człowieka, uznał go za
swoje najdoskonalsze dzieło. Nakazał aniołom pokłonić się człowiekowi. Jednak
część aniołów odmówiła pokłonienia się istocie utworzonej z prochu, gdyż sami
byli zbudowani z bardziej szlachetnych składników (np. ognia). Zbuntowali się
przeciw Bogu, za co zostali wygnani z Nieba.
|
|
|
|
|
|
LISTA UPADŁYCH ANIOŁÓW: |
|
|
PIERWSZY KRĄG:
- Serafy:
Abaddon, Asmodeus, Astaroth, Leviathan, Lucyfer, Samael, Semyazza
- Cherubiny:
Salikotal, Azazel, Belzebub, Balberith, Lauviah, Marou
- Trony:
Gressil, Focalor, Forneas, Murmur, Nelchael, Pruflas, Raum, Sonneillon, Verrine |
|
|
DRUGI KRĄG:
-
Władczy:
Balam, Marchosias, Nilaihah, Oeillet, Paimon, Rosier
- Cnotliwi:
Agares, Ariel, Barbiel, Barbatos, Beliar, Pusron, Sealiah, Senciner,
Uziel
- Potężni:
Amy, Beleth, Carnivean, Carreau, Goap, Procell, Vual,
Wall |
|
|
TRZECI KRĄG:
- Książęta:
Belphegor, Imamiah, Nisroch, Nithael, Verrier
- Archaniołowie:
Ananael, Basasael, Mephistopheles, Rimmon, Rumjal, Sarfael, Zagiel
- Aniołowie:
Arakiba, Araqiel, Araxiel, Arioch, Armans, Asael, Asbeel, Astoreth, Caim, Iuvart |
|
|
INNI:
-
Adirael, Armaros, Atarculph, Azael, Azaradel, Azibeel, Azkeel, Azza, Badariel, Baraqel, Batarel, Batarjal, Busasejal, Chobaliel, Dagon,
Daniel, Ertrael, Exael, Ezeqeel, Flauros, Gadreel, Gurson, Hakael, Hosampsich, Iomuel, Jeqon, Jetrel, Junier, Kasdaye, Kasbeel, Kokabel, Mammon,
Moloch, Mulciber, Omiel, Orus, Penemue, Phenex, Regent, Rimmon, Rugziel, Sameveel, Samsapeel, Samsawiel, Saraknyal, Sariel, Shaftiel, Shamsiel, Simapesiel, Tabaet, Tamiel, Thammuz, Thausael, Tiril, Tumael, Turael, Urakabarameel, Xaphon, Yomyael, Zavebe |
|
|
|
|
|
|
|
|
AUTOR:
SATANIST |
|
|
|
|
|
 |