Życie płata nam często figle… Zdarza się, że "prezenty", które dostajemy nie podobają się nam, nikt nas nie spyta czy ich chcemy czy nie po prostu są i trzeba się z tym pogodzić. Doświadczyła tego Buffy, cheerlederka z małego miasta, której marzeniem jest poślubić koszykarza. Wiodła spokojne życie aż do dnia, w którym spotkała Merricka, człowieka, który od wieków przygotowywał wybrańców do ich przeznaczenia. Jej przyszłością według mężczyzny była walka z wampirami. Podczas gdy ona przygotowuje się do eliminacji krwiopijców, budzi się jeden z ich władców. Liczba wampirów rośnie natomiast Buffy nie jest przekonana do własnych umiejętności...

Film ukazał się w 1992 roku i jak na tamte czasy to nie jest najlepszym filmem. Można się było bardziej wykazać. Image Panny Sommers nie koniecznie pasuje do jej zadania. Gra aktorska jest momentami sztuczna. Ujęcia, w których pogromczymi zabija wampiry wydają się być nad wyraz nie realne, ponieważ bardzo rzuca się w oczy brak prób scen walki. Ruchy Buffy w pojedynkach są sztywne i wolne. Dziwi również fakt, że po połamaniu krzesła otrzymujemy od razu kołek. Scenka śmierci sługi guru bestii doprowadziła mnie do łez, pada jak w teatralnej tragedii. Gdy Buffy unicestwia potwory widzimy jedynie osuwające się na ziemię ciała. Same wampiry przypominają elfy z powodu uszu... Jeszcze nie widziałam, żeby w jakiejkolwiek innej ekranizacji wampiry miały takie uszy. Ogólnie film nie jest zbytnio urozmaicony. Postać Merricka dodaje trochę tajemniczości, ale tylko na początku. Od strony technicznej film również nie nie zadowala. Jest parę efektów specjalnych, które zasługują na uwagę jak na przykład kolega Pike’a, który unosi się w powietrzu. Charakterystyka wampirów niczym nie zaskakuje niestety. Nie przypisałabym tego filmu do gatunku horroru, to wręcz oburzające, ponieważ co najwyżej zasługuje na miano filmu sensacyjnego. Średnio polecam, chyba, że fanom krwiopijców jako uzupełnienie ich wideoteki.