NECRONOMICON

::TYTUŁ POLSKI::
Necronomicon

::REŻYSERIA::
Brian Yuzna,
Christophe Gans

::SCENARIUSZ::
Christophe Gans,
 Brent V. Friedman

::MUZYKA::
Joseph LoDuca

::OBSADA::
Brian Yuzna, Bruce Payne, Richard Lynch, Jeffrey Combs...

::KRAJ::
USA

::ROK::
1994

::CZAS TRWANIA::
96 min.

Twórczość Howarda Phillipa Lovecrafta stała się inspiracją dla całej rzeszy scenarzystów i filmowców. Wybitny Amerykański pisarz science – fiction przez całe życie zmagał się z depresją i samotnością. Uciekał przed trudną do zniesienia rzeczywistością w świat marzeń i wyobraźni. W swojej prozie tworzył historie pełne mitycznych stworzeń, tajemnych mocy i niedostępnych miejsc. Mimo nieszczęśliwego życia, jego twórczość odcisnęła niemałe piętno na współczesnej literaturze grozy i sciencie-fiction. Jedną z filmowych adaptacji twórczości Lovecrafta jest ekranizacja trzech opowiadań pod tytułem "Szczury w ścianie", "Zimne powietrze" i "Szepty w ciemności" połączone wspólnym tytułem Necronomicon.

Akcja ekranizacji rozgrywa się w bibliotece w Miscatonic, do której przybywa pisarz H.P.Lovecraft. W toku długiego śledztwa dowiaduje się on, że w jednej z komnat budynku, strzeżonego przez zakonników znajduje się mroczna księga Necronomicon, znana jako księga umarłego prawa. Pod pozorem zbierania materiałów do kolejnego opowiadania, pisarzowi udaje się nie tylko skorzystać z księgozbiorów zakonu, ale także wykraść klucze prowadzące do zamkniętej części gmachu. W jednym z pomieszczeń w piwnicy odnajduje Necronomicon. Czytając stronice księgi staje się jednocześnie narratorem trzech krótkich opowieści.

Pierwsza nawiązuje do stworzonej przez Lovecrafta mitologii Cthulhu i opowiada historię właściciela zamku, który przywołuje bóstwo śpiące na dnie oceanu. Kolejna historia jest ostrzeżeniem przed próbą oszukania czasu i przekroczeniem bariery nieśmiertelności a ostatnia ukazuje wizję zagłady świata. Końcowa scena filmu ukazuje walkę H.P.Lovecrafta z tajemnymi mocami, uwolnionymi po otworzeniu Necronomiconu.

Trwające po dwadzieścia pięć minut opowieści są ciekawe, pomysłowe i zaskakujące. Ogląda się je z dużym zainteresowaniem, bez odrobiny znużenia. Posiadają mroczny lovecraftowski klimat, który powinien przypaść do gusty wszystkim wielbicielom jego prozy. Mroczne zamczyska stojące nad urwistym brzegiem oceanu, zakurzone biblioteki, ciasne i duszne piwnice, starożytne księgi, demony, potwory, wszystko tonące w mroku i owiane tajemnicą. Te i wiele innych atrakcji czekają na widza, który sięgnie po Necronomicon... Mimo, że każdą historię wyreżyserowała inna osoba, cały film przesiąknięty jest nieśmiertelnym duchem Lovecrafta.

Jak już wspomniałem film w warstwie fabularnej prezentuje się wspaniale. Aktorzy odegrali swoje role poprawnie. Dzięki nim widz wczuwa się w duszną i tajemniczą atmosferę obrazu przeżywając kolejne pełne napięcia historie. Na uwagę zasługuje muzyka, budująca atmosferę grozy. Orkiestra symfoniczna grająca w tle, to idealne dopełnienie każdego horroru. Delikatne, ciche tony instrumentów prowadzą przez film, aby w kulminacyjnych momentach przyspieszyć, uderzyć dźwiękiem, przyprawiając widza o ciarki. Takich zwrotów w Necronomiconie nie brakuje, co w podnosi dodatkowo ogólną ocenę całości.

Film pochodzi z 1994 roku, kiedy to imponujące efekty komputerowe były domeną produkcji z ogromnym budżetem (Jurajski Park, Otchłań), zapewne, dlatego w Necronomiconie cyfrową ingerencję widać dosłownie w kilku momentach, dobrze pasujących do rozgrywającej się na ekranie sceny. Reszta efektów oparta jest na klasycznych technikach. Całość wykonana została imponująco, rozpadające się ciała, potwory, sceny morderstw są istną ucztą dla każdego wielbiciela gore. Samo wykonanie efektów specjalnych nie jest zresztą dziełem przypadku, do Necronomiconu zostali zaangażowani doświadczeni twórcy pracujący przy tak znanych produkcjach jak Powrót żywych trupów 3, Duch, czy Powrót z piekieł 3. Wyniki ich pracy po prostu trzeba zobaczyć.

Film zasługuje na uwagę i mogę go szczerze polecić, nie tylko czytelnikom prozy H.P.Lovecrafta, ale każdemu wielbicielowi kina grozy. Zwykłym ludziom nieprzyzwyczajonym do ociekających krwią efektów gore, obraz może wydawać się nieco szokujący. Na każdym kroku występują nagłe zwroty akcji a zakończenie poszczególnych historii będących główną częścią filmu jest zaskakujące i nieprzewidywalne. Dopełnieniem całości jest świetna muzyka. Sądzę, że znajdzie się wiele osób, które odgrzebią spomiędzy zakurzonych półek Necronomicon i spędzą przyjemne chwile podczas seansu. Do czego serdecznie zachęcam.